Zorg – Pagina 4 – Lichtpuntjes

in hun eigen wereldje

In hun eigen wereldje,
gevangen in hun lot,
leven zij in vroeger tijd
op zoek naar leefgenot.
Het is een zoektocht in de mist
van de vergetelheid.
Het vertrouwde van weleer
zijn ze in hun wereld kwijt.

In hun eigen wereldje,
gevangen in hun lot
zijn ze zorgafhankelijk,
hun vrijheden beknot.
De mist verhult het straks en nu
en leidt ze naar het toen.
De weg van de herinnering,
maar ook van ‘samen doen’.

In hun eigen wereldje,
gevangen in hun lot,
krijgt het leven toch wat vreugd,
dankzij ons zorgaanbod.
Dat aanbod dat is liefdevol,
met aandacht en geduld,
waarmee hun kleine wereldje
met warmte wordt gevuld.

In hun eigen wereldje
gevangen in hun lot,
halen wij de dichte deur
een beetje van het slot.
De sleutel moet de liefde zijn,
die past op elke deur.
Een glimpje zon valt door een kier,
dat geeft hun leven kleur.

in de luwte van haar leven

Het gedicht ‘in de luwte van haar leven wordt gezongen op de melodie van ‘Perhaps love’ (John Denver) door Kim Jonk

In de luwte van haar leven,
geniet zij van haar rust.
Zij is zich van dat voorrecht
terdege goed bewust.
Zij kende mooie jaren,
maar kent ook tegenslag.
Zo leeft ze heel tevreden met de dag

In de luwte van haar leven
heeft ze rimpels, is ze grijs.
Maar dat maakt haar juist zo teder,
zo beminnelijk, zo wijs.
Zij doet nog veel zelfstandig,
‘t gaat goed, zo lang het kan.
Vaak denkt zij aan haar overleden man

Deze vrouw, ik houd van haar
haar einde is in zicht,
terwijl ze al haar dagen plukt
in wankel evenwicht.
Maar zij aanvaardt haar leven zo,
en schikt zich in haar lot,
misschien komt na dit leven niets,
misschien gaat ze naar God.

In de luwte van haar leven
slaat de klok haast twaalf uur
Maar ze kan nog zo genieten,
al is ‘t van korte duur.
Zij kijkt naar de pendule,
waaromheen de foto’s staan,
van geliefden die haar zijn voorgegaan.

Maar zij aanvaardt haar leven zo,
en schikt zich in haar lot.
misschien komt na dit leven niets,
misschien gaat ze naar God

In de luwte van haar leven
is er niet veel wat nog moet.
Als de tijd straks voor haar stil staat,
weet ze zeker: ‘Het is goed’
In de luwte van haar leven,
rond ze af, dan is het klaar.
Wat blijft: ‘De herinnering aan haar ‘.

Opa

Opa is niet meer mijn opa,
hij herkent me echt niet meer.
Ik was opa’s beste maatje,
hoe hij nu is doet me zeer.
Ik ga niet meer op bezoek hoor,
hij doet lelijk en sindsdien
wil ik hem niet meer ontmoeten,
opa wil ik zo niet zien.

Ik probeer het te verdringen,
ik ga niet meer naar hem toe.
Ik wil mijn verdriet niet tonen,
daarom zeg ik ‘toedeloe’.
Ik wil aan mijn opa denken,
hoe hij vroeger voor me was.
Toen hij nog bij oma woonde
en mij op zijn schoot voorlas.

Ik ging met mijn opa vissen
en hij gaf me altijd drop.
Als we samen gingen fietsen,
zat ik bij hem achterop.
Opa liet me altijd lachen,
hij was echt een toffe vent.
Soms moet ik nu om hem janken,
want mijn opa is dement.

Dan ga ik maar naar mijn vrienden,
ga ik voetballen ofzo.
Ik doe stoer en ik doe vrolijk,
maar dat doe ik voor de show.
Want ik denk heus wel aan opa,
en soms heb ik ook wel spijt,
maar al ga ik niet naar opa,
’t blijft mijn maatje voor altijd.

Herinneringen van vroeger zijn parels voor later

Een parel in de dichte mist
wordt als een schat bewaard,
die verstopt aanwezig is,
herinneringen spaart.
Herinnering aan ‘toen’,
door dementie vervaagd,
die desondanks in volle glans
veel wijsheid in zich draagt.

Een parel houdt haar glinstering,
hoe dicht de mist ook is.
Herinnering in helderheid,
stralend in duisternis.
Soms is ze wit, soms mat
soms met oneffenheid.
’t Is hoe dan ook een pronkjuweel,
die kleurenpracht verspreidt.

Een parel in de dichte mist
is als herinnering,
die in de toekomst levend wordt
in fraaie schittering.
Bewaar die parel goed,
als je haar hebt geërfd.
Want zij kleurt herinnering,
die nooit te nimmer sterft.

de Alzheimerboot

De Alzheimerboot is op drift in het water,
de koers wordt bepaald door het lot.
De dichte mist maakt het lot delicater,
kompas en het roer zijn kapot.
De boot is de open zee opgedreven,
een speelbal van golven en wind.
De mensen aan boord moeten daar overleven,
door wanhoop en angsten verblind.

Er heerst aan boord onzekerheid, spanning,
waar drijft de boot nu naartoe?
Onrustige mensen, weinig bemanning,
hulp is geboden, maar hoe?
Zoveel aan boord is stuk of gebrekkig,
daar wringt voortdurend de schoen
Het schip is stuurloos, de mist is hardnekkig,
en niemand kan daar iets aan doen.

De Alzheimerboot moet naar veilige haven,
waar het kompas wordt geheeld.
Waar wanhoop en onrust worden begraven,
lief en leed worden gedeeld.
Het roer moet gemaakt en zal koers bepalen,
het lot van de angsten voorbij.
Het koers is de liefde, zonder verdwalen,
en aan het roer daar staan wij.

vreugde in herinneringen

Mijn verdriet dat is de vreugde,
van ’t geluk dat jij mij bracht.
Dat geluk moet ik nu missen
en dat had ik nooit bedacht.
Samen waren we een eenheid,
zo verweven met elkaar.
Die verbinding is beschadigd
na een band van zoveel jaar.

Mijn verdriet dat is de vreugde
van een heel lang samenzijn.
Met een wederzijds vertrouwen
dat geeft nu juist hartenpijn.
Wij geloofden in elkander,
alles hebben we gedeeld.
Mededeelzaamheid is weg nu
en wordt ook niet meer geheeld.

Mijn verdriet dat is de vreugde
van de liefde die je schonk,
de genegenheid, je warmte
al heb ik nog steeds die vonk.
Maar ik moet die liefde missen,
en dat doet ontzettend zeer.
Liefde die ik jou blijf geven
die beantwoordt jij niet meer.

Mijn verdriet dat is de vreugde,
van wat wij hebben beleefd.
’t Zit nu in herinneringen,
wat me troost bij tranen geeft.
’t Geeft me kracht voor jou te zorgen,
omdat mij dat heel diep raakt.
Vreugde in herinneringen,
wat het leven draag’ lijk maakt.

In Alzheimerland

In Alzheimerland
zijn namen vergeten,
gezichten zijn daar onbekend.
De tijd staat er stil,
het mist alle dagen,
zodat je niet weet waar je bent.
In Alzheimerland
leven de mensen,
waarbij herinnering faalt.
Wat was en wat is
zijn in de verwarring
omdat ze in tijd zijn verdwaald.

In Alzheimerland
zijn aandacht tekorten,
waardoor er houvast verbleekt.
Er is behoefte
aan zorg en aan liefde ,
die er zo vaak nog ontbreekt.
In Alzheimerland,
is veel angst en boosheid,
de dag is met leegte gevuld.
De mensen zijn daar
alleen maar bereikbaar,
met een eng’ lengeduld.

In Alzheimerland
zijn veel mensen samen
en toch zijn ze alleen.
’t Ontbreekt aan vertrouwen,
herkenning en inzicht
geen mens wil naar dat land heen.
In Alzheimerland
is hulp keihard nodig,
laat ze niet staan in de kou.
Al zijn ze ver heen,
of boos, achterdochtig
Ze hebben behoefte aan jou.

verzet

‘Wie zijn toch die vreemde mensen?
Ik herken hier geen gezicht.
Ik wil weg, ik moet naar huis toe.
Waarom zit de deur hier dicht?
Wie ben jij, toch niet mijn dochter?
‘k Moet naar huis, mijn moeder wacht.
Laat me gaan, houd mij niet tegen.
Wie heeft mij hier heen gebracht?

Zeur niet zo, ik wil geen koffie,
‘k erger me hier geel en groen
Laat me los, ik wil niks eten.
Waarom moet ik rustig doen?
Laat me gaan, maak de deur open,
wie denkt u wel dat u bent?
Ik moet weg hier bij die mensen,
alles is hier onbekend’.

‘k Ben zo moe, mag ik gaan zitten?
Ik begrijp er niets meer van.
Moet ik blijven, ook hier slapen?
En waar is mijn moeder dan?
O, wat zal ze ongerust zijn,
‘k denk de hele dag aan haar.
‘k Geef het op, bent u hier zuster?
Geef me toch de koffie maar.

Ja, ik heb een lieve moeder,
zij zorgt altijd goed voor mij.
Waarom moet ik nou hier blijven?
‘k kan er met mijn pet niet bij.
Nou, de koffie smaakt best lekker
heb jij die voor mij gezet?
Dank je wel, ik wil nu slapen.
Zuster, breng je me naar bed?

ouders blijven altijd

Onvoorwaardelijke liefde,
de geborgenheid, de vreugd,
zitten in herinneringen
aan een onbezorgde jeugd.
Uit de tijd toen je naar school ging,
onbekommerd hebt gespeeld,
wat in wederzijds vertrouwen
met je ouders werd gedeeld.

Maar het wordt ineens heel anders,
als een ouder overlijdt,
Geen herinnering meer delen,
van vreugd en geborgenheid.
Dan is er een wond geslagen,
waarvoor altijd werd gevreesd,
die ingrijpend, confronterend
pas na lange tijd geneest.

Al je vreugde wordt dan weemoed,
de geborgenheid verdwijnt.
Onbezorgde jeugd van vroeger,
komt dan plotsklaps tot zijn eind.
En al zal de wond genezen,
’t litteken dat blijft altijd.
Maar eens zal de pijn verand’ ren
van verdriet in dankbaarheid.

Dan geniet je van verhalen
en de foto’s van weleer,
de gelukkige momenten,
en van liefde en veel meer.
En je lach breekt door je tranen
als je denkt aan vroeger tijd.
Ouders kun je gaan verliezen,
maar je raakt ze nooit echt kwijt.

in je ‘diep verzonken-ik’

Wel aanwezig, toch afwezig,
heel dichtbij, maar toch ver heen.
heel vertrouwd, toch onherkenbaar
bij elkaar, maar toch alleen.
Zo diep in je ‘ik’ verzonken,
geen reactie meer te zien.
Toch geef ik fysieke prikkels
en zo voel je mij misschien.

Want ik aai je door je haren,
ik geef kusjes op je hoofd.
Tot de dood ons eens zal scheiden,
dat heb ik jou ooit beloofd.
Ik zing ook jouw liev’ lings liedjes,
met mijn mond dicht bij je oor,
misschien tegen beter weten,
dringt er toch nog iets van door.

En zo moet ik wel aanvaarden,
wat zo onaanvaardbaar is.
En al ben ik heel dichtbij je,
ik voel dat ik je nu al mis.
Wel aanwezig, toch afwezig,
heel dichtbij, maar toch ver heen.
heel vertrouwd, toch onherkenbaar
bij elkaar, maar toch alleen.