Zorg – Pagina 2 – Lichtpuntjes

de toekomst

‘De toekomst’ verdampt in een schimmige nevel,
waarin ‘het verleden’ herleeft.
Een bron van frustratie, van angst en van wrevel
die vaag slechts herinnering geeft.

Maar tussen ‘toekomst’ en ‘het verleden’
ligt ‘hier en nu’ als een kans
om te genieten, om goed te besteden
geef daarmee het ‘hier en nu’ glans.

Dat ‘hier en het nu’, dat vluchtig voorbij gaat,
kent soms een helder moment.
Sporadisch een glimlach, waar tijd even stil staat,
als ‘hier en nu’ wordt herkend.

Een helder moment, heel even, kortstondig
houd het goed vast en bemin
Voel dan de liefde, zo dierbaar, hartgrondig,
het geeft ‘hier en nu’ levenszin.

De liefde is sterk, aan tijd niet gebonden,
breekt door in een wereld vol mist.
Oprechte liefde wordt nimmer geschonden
en wordt door de tijd nooit gewist.

‘De toekomst’ verschraalt, in de mist van vergeten
en dreigt in de tijd te vergaan.
Maar wat blijft is liefde, een zeker te weten,
de liefde blijft altijd bestaan.

Paranoia en narcisten,
drugsverslaafden en autisten,
bipolairen, masochisten
hebben geestelijk gebrek.
Schizofrenen met psychoses
hysterie en dwangneuroses,
die beladen diagnoses,
noemt men simpelweg vaak ‘gek’.

Hypochonders, kleptomanen
Borderliners, pyromanen,
smetfobieën, grootheidswanen
zijn ‘afwijkend, abnormaal’.
De dwangmatig obsessieven,
pathologisch agressieven
en de manisch depressieven,
ach, wie hoort naar hun verhaal?

De Alzheimers, necrofielen,
zwakbegaafden, randdebielen,
het zijn psychisch zieke zielen
met een lijden heel intens.
Al die geestelijk gestoorden
opgesloten in hun oorden,
ze zijn soms te gek voor woorden,
maar zijn ook volwaardig mens.

Dementie, tijd en de liefde

‘De toekomst’ verdampt in een schimmige nevel,
waarin ‘het verleden’ herleeft.
Een bron van frustratie, van angst en van wrevel
en vaag nog herinnering geeft.

Maar tussen ‘toekomst’ en ‘het verleden’
ligt ‘hier en nu’ als een kans
om te genieten, om goed te besteden
dan krijgt het ‘hier en nu’ glans.

Dat ‘hier en het nu’, dat vluchtig voorbij gaat,
kent soms een helder moment.
Sporadisch een glimlach, waarbij je dan stil staat,
als ‘hier en nu’ wordt herkend.

Een helder moment, heel even, kortstondig
houd het goed vast en bemin
Voel dan de liefde, zo dierbaar, hartgrondig,
het geeft ‘hier en nu’ levenszin.

De liefde is sterk, aan tijd niet gebonden,
breekt door in een wereld vol mist.
Oprechte liefde wordt nimmer geschonden
en wordt door de tijd nooit gewist.

Oproep aan verzorgende: ‘Simpel’

Ik verlang zo naar wat aandacht,
naar een knuffel of een zoen,
een omhelzing of een glimlach
’t is zo simpel om te doen.
‘t Maakt mijn dag een beetje vrolijk
en geloof me: ‘Dat is fijn’.
’t Kost geen geld, geen tijd, geen moeite
door er simpelweg te zijn.

En dan hoef je niets te zeggen,
zet maar een muziekje aan
Geef me koffie met een koekje,
dan kun jij weer verder gaan,
met verzorgen van de and’ren
ja ik weet, je hebt het druk.
Maar als jij de sfeer hier goed maakt,
dan kan mijn dag niet meer stuk.

En ben ik toch chagrijnig,
doe ik boos of obstinaat,
Stel me dan gerust en troost me,
waardoor het weer beter gaat.
En dat kan vaak zonder woorden
met een knuffel of een zoen,
een omhelzing of een glimlach,
’t is zo simpel om te doen.

Een gids in herinneringen

Gezongen door Kim Jonk op de melodie van ‘Bridge over troubled water”

Als de zon schuil gaat
achter de mist
en als de schemering
al jouw gedachten wist.
Dan mis ik jou.
O, je leeft in ‘t verleden,
maar ik zal er zijn

als een gids in herinneringen,
die ik deel met jou.
als een gids in herinneringen,
die ik deel met jou.

Als je weg doodloopt
en je bent verdwaald.
Als je niets meer herkent,
en de tijd verschraalt.
Houd mij dan vast,
oh, en laat mij niet los
Want ik zal bij je zijn

als een gids in herinneringen,
die ik deel met jou.
als een gids in herinneringen,
die ik deel met jou.

Voel mijn liefde dan,
één moment.
Eén helder ogenblik,
waarin je mij toch herkent.
Ik zie je lach,
oh en liefde kent geen tijd.
Want ik houd zo van jou,

als jouw lief in herinneringen,
tot in eeuwigheid
als jouw lief in herinneringen
tot in eeuwigheid.

Tot in eeuwigheid.

ik kan jou niet beter maken

Ik kan jou niet beter maken,
maar ik kan er voor jou zijn,
als een houvast, als een baken,
bij jouw angst en zielenpijn.
Want dat kan ik met jou delen
en dat doe ik met mijn hart
Zo kan pijn misschien iets helen,
als ik meedeel in jouw smart.

Zelfs al lijk je onbereikbaar
en schiet elk woord tekort:
Zwijgend delen werkt ook blijkbaar,
waardoor jij dan rustig wordt.
Het gaat niet om grote dingen,
‘t gaat om mijn aanwezigheid,
delen van herinneringen,
met geduld, aandacht en tijd.

Ik kan jou niet beter maken,
maar ik kan er voor jou zijn,
als een houvast, als een baken,
bij jouw angst en zielenpijn.
En als ‘t einde eenmaal daar is,
moet ik jou wel laten gaan.
Dan hoop ik dat het echt waar is,
dat de hemel zal bestaan.

‘bakkie doen’

‘k Belde elke dag mijn moeder
of ik ging een ‘bakkie doen’.
‘k Had gelukkig daar de tijd voor,
want ik was al met pensioen.
Moeder woonde zelfstandig,
maar vooral de laatste tijd,
zorgde dat wel voor problemen,
want ze raakte alles kwijt.

En dat werd alleen maar erger
’t werd gevaarlijk bovendien,
met het gas en soms verdwalen,
maar zelf leek ze ‘t niet te zien.
Ze ontkende en werd woedend
als ik haar hierover sprak.
Ze aanvaardde niet mijn zorgen,
nee, dan ging ze uit het dak.

Nu is moeder overleden,
brak haar heup, toen ging het fout
Dat kwam zij niet meer te boven,
ze was kwetsbaar, ziek en oud.
’t Geeft me rust, maar ‘t voelt ook dubbel,
het wordt nooit meer zoals toen.
Kon ik haar nog maar eens bellen
of gewoon een ‘bakkie doen’.

de rotonde

Met dementie loop je op een rotonde,
die is gehuld in de mist
op zoek naar een afslag,
die niet wordt gevonden,
de mist belemmert het zicht.
De terugweg is bovendien afgesloten,
geen rechtdoor, geen links- of rechtsaf
zo loop je dwangmatig je talloze rondjes,
uiteindelijk ben je bekaf.

Op de rotonde zie je geen uitweg,
het maakt je verdrietig en bang.
Desondanks blijf je maar lopen,
je hebt nu eenmaal die drang.
En de mist, die wordt alsmaar dikker
de afslagen blijven potdicht.
Je hoopt tevergeefs dat het beter zal worden,
al kwam er maar één sprankje licht.

Maar als je goed kijkt, dan zijn er wel sprankjes
en soms komen die dichterbij.
Zomaar ineens via een afslag,
zo’n sprankje licht, zoals jij.
Want als jij meeloopt op de rotonde,
hoewel de mist niet verdwijnt,
gaan afslagen bij dementie even open,
omdat dan jouw lichtje daar schijnt.

herinneringen van vroeger zijn parels voor later

Een parel in de dichte mist
wordt als een schat bewaard,
die verstopt aanwezig is,
herinneringen spaart.
Herinnering aan ‘toen’,
door dementie vervaagd,
die desondanks in volle glans
veel wijsheid in zich draagt.

Een parel houdt haar glinstering,
hoe dicht de mist ook is.
Herinnering in helderheid,
stralend in duisternis.
Soms is ze wit, soms mat
soms met oneffenheid.
’t Is hoe dan ook een pronkjuweel,
die kleurenpracht verspreidt.

Een parel in de dichte mist
is als herinnering,
die in de toekomst levend wordt
in fraaie schittering.
Bewaar die parel goed,
als je haar hebt geërfd.
Want zij kleurt herinnering,
die nooit te nimmer sterft.

sfeer

Ik verlang soms naar wat aandacht,
naar een knuffel of een zoen,
een omhelzing of een glimlach
’t is zo simpel om te doen.
‘t Maakt mijn dag een beetje vrolijk
en geloof me: ‘Dat is fijn’.
’t Kost geen geld, geen tijd, geen moeite
door er simpelweg te zijn.

En dan hoef je niets te zeggen,
zet maar een muziekje aan
Geef me koffie met een koekje,
dan kun jij weer verder gaan,
met verzorgen van de and’ren,
ja ik weet: Je hebt het druk’ .
Maar als jij de sfeer hier goed maakt,
dan kan mijn dag niet meer stuk.

En ben ik toch chagrijnig,
doe ik boos of obstinaat,
Stel me dan gerust en troost me,
waardoor het weer beter gaat.
En dat kan vaak zonder woorden,
geef een knuffel of een zoen,
een omhelzing of een glimlach,
’t is zo simpel om te doen.

Categorie: Zorg