Categorie: Zorg

‘De toekomst’  verdampt in een schimmige nevel,
waarin ‘het verleden’ herleeft.
Een bron van frustratie, van angst en van wrevel
en vaag nog herinnering geeft.

Maar tussen ‘toekomst’ en ‘het verleden’
ligt ‘hier en nu’ als een kans
om te genieten,  om goed te besteden
dan krijgt het ‘hier en nu’ glans.

Dat ‘hier en het nu’, dat vluchtig voorbij gaat,
kent soms een helder moment.
Sporadisch een glimlach, waarbij je dan stil staat,
als ‘hier en nu’ wordt herkend.

Een helder moment, heel even, kortstondig
houd het goed vast en bemin
Voel dan de liefde, zo dierbaar, hartgrondig,
het geeft ‘hier en nu’ levenszin.

De liefde is sterk, aan tijd niet gebonden,
breekt door in een wereld vol mist.
Oprechte liefde wordt nimmer geschonden
en wordt door de tijd nooit gewist.

© Hans Cieremans

Ik verlang zo naar wat aandacht,
naar een knuffel of een zoen,
een omhelzing of een glimlach
’t is zo simpel om te doen.
‘t Maakt mijn dag een beetje vrolijk
en geloof me: ‘Dat is fijn’.
’t Kost geen geld, geen tijd, geen moeite
door er simpelweg te zijn.

En dan hoef je niets te zeggen,
zet maar een muziekje aan
Geef me koffie met een koekje,
dan kun jij weer verder gaan,
met verzorgen van de  and’ren
ja ik weet, je hebt het druk.
Maar als jij de  sfeer hier goed maakt,
dan kan mijn dag niet meer stuk.

En ben ik toch chagrijnig,
doe ik boos of obstinaat,
Stel me dan gerust en troost me,
waardoor het weer beter gaat.
En dat kan vaak zonder woorden
met een knuffel of een zoen,
een omhelzing of een glimlach,
’t is zo simpel om te doen.

© Hans Cieremans

Gezongen door Kim Jonk op de melodie van ‘Bridge over troubled water”

Als de zon schuil gaat
achter de mist
en als de schemering
al jouw gedachten wist.
Dan mis ik jou.
O, je leeft in ‘t verleden,
maar ik zal er zijn

als een gids in herinneringen,
die ik deel met jou.
als een gids in herinneringen,
die ik deel met jou.

Als je weg doodloopt
en je bent verdwaald.
Als je niets meer herkent,
en de tijd verschraalt.
Houd mij dan vast,
oh, en laat mij niet los
Want ik zal bij je zijn

als een gids in herinneringen,
die ik deel met jou.
als een gids in herinneringen,
die ik deel met jou.

Voel mijn liefde dan,
één moment.
Eén helder ogenblik,
waarin je mij toch herkent.
Ik zie je lach,
oh en liefde kent geen tijd.
Want ik houd zo van jou,

als jouw lief in herinneringen,
tot in eeuwigheid
als jouw lief in herinneringen
tot in eeuwigheid.

Tot in eeuwigheid.

© Hans Cieremans

Ik kan jou niet beter maken,
maar ik kan er voor jou zijn,
als een houvast, als een baken,
bij jouw angst en zielenpijn.
Want dat kan ik met jou delen
en dat doe ik met mijn hart
Zo kan pijn misschien iets helen,
als ik meedeel in jouw smart.

Zelfs al lijk je onbereikbaar
en schiet elk woord tekort:
Zwijgend delen werkt ook blijkbaar,
waardoor jij dan rustig wordt.
Het gaat niet om grote dingen,
‘t gaat om mijn aanwezigheid,
delen van herinneringen,
met geduld, aandacht en  tijd.

Ik kan jou niet beter maken,
maar ik kan er voor jou zijn,
als een houvast, als een baken,
bij jouw angst en zielenpijn.
En als ‘t einde eenmaal daar is,
moet ik jou wel laten gaan.
Dan hoop ik dat het echt waar is,
dat de hemel zal bestaan.

© Hans Cieremans

‘k Belde elke dag mijn moeder
of ik ging een ‘bakkie doen’.
‘k Had gelukkig daar de tijd voor,
want ik was al met pensioen.
Moeder woonde zelfstandig,
maar vooral de laatste tijd,
zorgde dat wel voor problemen,
want ze raakte alles kwijt.

En dat werd alleen maar erger
’t werd gevaarlijk bovendien,
met het gas en soms verdwalen,
maar zelf leek ze ‘t niet te zien.
Ze ontkende en werd woedend
als ik haar hierover sprak.
Ze aanvaardde niet mijn zorgen,
nee, dan ging ze uit het dak.

Nu is moeder overleden,
brak haar heup, toen ging het fout
Dat kwam zij niet meer te boven,
ze was kwetsbaar, ziek en oud.
’t Geeft me rust, maar ‘t voelt ook dubbel,
het wordt nooit meer zoals toen.
Kon ik haar nog maar eens bellen
of gewoon een ‘bakkie doen’.

© Hans Cieremans

Met dementie loop je op een rotonde,
die is gehuld in de mist
op zoek naar een afslag,
die niet wordt gevonden,
de mist belemmert het zicht.
De terugweg is bovendien afgesloten,
geen rechtdoor, geen links- of rechtsaf
zo loop  je dwangmatig je talloze rondjes,
uiteindelijk ben je bekaf.

Op de rotonde zie je geen uitweg,
het maakt je verdrietig en bang.
Desondanks blijf je maar lopen,
je hebt nu eenmaal die drang.
En de mist, die wordt alsmaar dikker
de afslagen blijven potdicht.
Je hoopt tevergeefs dat het beter zal worden,
al kwam er maar één sprankje licht.

Maar als je goed kijkt, dan zijn er wel sprankjes
en soms komen die dichterbij.
Zomaar ineens via een afslag,
zo’n sprankje licht, zoals jij.
Want als jij meeloopt op de rotonde,
hoewel de mist niet verdwijnt,
gaan afslagen bij dementie even open,
omdat dan jouw lichtje daar schijnt.

© Hans Cieremans

Ik verlang soms naar wat aandacht,
naar een knuffel of een zoen,
een omhelzing of een glimlach
’t is zo simpel om te doen.
‘t Maakt mijn dag een beetje vrolijk
en geloof me: ‘Dat is fijn’.
’t Kost geen geld, geen tijd, geen moeite
door er simpelweg te zijn.

En dan hoef je niets te zeggen,
zet maar een muziekje aan
Geef me koffie met een koekje,
dan kun jij weer verder gaan,
met verzorgen van de  and’ren,
ja ik weet: Je hebt het druk’ .
Maar als jij de  sfeer hier goed maakt,
dan kan mijn dag niet meer stuk.

En ben ik toch chagrijnig,
doe ik boos of obstinaat,
Stel me dan gerust en troost me,
waardoor het weer beter gaat.
En dat kan vaak zonder woorden,
geef een knuffel of een zoen,
een omhelzing of een glimlach,
’t is zo simpel om te doen.

© Hans Cieremans

Ik ga steeds minder bevatten,
van de wereld om mij heen.
Heel mijn hoofd zit vol met watten
‘k voel me angstig, boos, alleen.
Flarden van herinneringen
uit een ver verleden tijd,
vullen zich met hersenschimmen,
in een niet te winnen strijd.

Ik probeer me vast te klampen
aan het ‘nu’ dat pijn gaat doen,
maar dat ‘nu’ lijkt te verdampen
in een dichte mist van ‘toen’.
‘k Moet dit leven wel aanvaarden,
het wordt overhoop gegooid.
Maar ik wil mijn eigenwaarde
dus berusten doe ik nooit.

Daarom ben ik vaak opstandig
juist als ik het niet meer weet
‘k Wil het zelf doen, eigenhandig
zoals ik het altijd deed.
Help me dus, alleen waar nodig
ook al heb ik dementie.
Al is hulp niet overbodig
ik behoud mijn zelfregie.

Kijk niet slechts naar mijn tekorten
maar kijk wat ik zelf nog kan.
Ook al zal er iets aan schorten
grijp niet in, maar laat me dan.
Help mij mijn regie te houden
ook al gaat het mis of traag.
Want mijn ‘ik’ die ik vertrouwde
die behoud ik meer dan graag.

© Hans Cieremans

Zoveel namen zijn verdwenen
in de gaten van haar brein.
Waar ze niet zijn terug te vinden,
hoewel ze er nog altijd zijn.
Want soms zijn er die momenten
helder in herinnering,
waaruit blijkt dat in die gaten
niet alles verloren ging.

Namen komen soms naar boven,
niet van nu, maar juist van toen.
Van haar vader, van haar moeder,
namen die haar zoveel doen.
Namen die haar leven kleurden,
waarin zoveel liefde zat.
Namen die dus nooit verdwijnen,
zelfs niet in een donker gat.

‘k Praat met haar over haar moeder,
over wie ze was of deed.
Ik vertel niet dat ze dood is,
maar ik vraag wat zij nog weet.
En dan gaat ze mij vertellen,
moeder  is dan niet passé.
Haar verleden wordt haar heden,
daarin ga ik met haar mee.

En zo wordt ze minder droevig,
komt ze los van haar gemis.
Moeder is de allerliefste,
net of moeder er nog is.
Moeder zit dan niet gevangen
in de gaten van haar brein.
moeders naam is terug te vinden,
zal er altijd voor haar zijn.

© Hans Cieremans