Categorie: Spiritueel

God en Allah zijn hetzelfde,
er is immers maar één God.
Maar gelovigen die twisten,
zijn verdeeld tot op het bot.
En ze zoeken hun gelijk op
in de Bijbel of Koran.
Terwijl in de beide boeken
zelfde levenslessen staan.

Men hoort argumenten botsen,
waardoor menigeen afhaakt.
Het verschil dat wordt benadrukt,
is door de mensen zelf gemaakt.
Vaak ontbreekt de tolerantie,
en bereikt men geen akkoord.
Blijft men hangen in de dogma’s,
die vertellen hoe het hoort.

Zoek niet meer naar de verschillen,
maar ontdek wat mensen bindt.
Maak je zoektocht in de vrijheid,
waar verdraagzaamheid het wint.
Stop met opgeheven vingers
en geloofs-bangmakerij,
over angsten voor een oordeel,
die tijd is nu wel voorbij.

God en Allah zijn hetzelfde,
er is immers maar één God.
Het geloof waar jij terecht kwam,
werd bepaald door ‘t levenslot.
Met elkaar kunnen we verder,
respecteer dat grote goed.
En ontmoet elkaar in Liefde,
waarin alles mag, niks moet.

© Hans Cieremans

 

 

Pinksteren is luisteren
en de anderen verstaan.
Zonder te veroordelen,
ook je eigen wegen gaan.
Zonder dogma’s, zonder regels,
horen wat de ander vindt.
Jouw verhaal en jouw geloven,
is wat bij jezelf begint.

Pinksteren is luisteren
over eigen grenzen heen,
over niet gebaande paden
en dat kun je niet alleen.
Luisteren met mensen samen,
het gaat niet om goed of slecht.
Maar om d’ ander te aanvaarden
en te horen wat hij zegt.

Pinksteren is luisteren,
zoeken naar saamhorigheid.
Al zijn meningen verschillend,
zoek wat bindt en niet wat scheidt.
Pinksteren staat voor de vrijheid,
van geloof, van ras of aard.
Pinksteren, feest van ontmoeten,
Pinksteren, de moeite waard.

© Hans Cieremans

 

Ik ging elke zondagmorgen
naar het schooltje op de hoek,
met een kwartje voor de zending
veilig in mijn korte broek
En de juf heette me welkom
”k Vind het fijn dat jij er bent.’
En ik stopte in het busje
braaf mijn vijfentwintig cent.

Daarna ging de juf vertellen
over Mozes, over Ruth
Maar ik vond het allermooiste
over Jozef in de put.
Op het traporgel met krukje
werden liedjes begeleid.
‘Hoger dan de blauwe luchten’
zongen wij toen in die tijd.

Elke week werd er een plaatje
door de juffrouw uitgedeeld.
Daarop werden de verhalen
van de zondag uitgebeeld.
Met de kerst kreeg ik een boekje:
‘Van het huisje in de sneeuw’.
Zo ging dat de jaren vijftig
van de nu voorbije eeuw.

Ik ging elke zondagmorgen
naar het schooltje op de hoek,
met een kwartje voor de zending
veilig in mijn korte broek.
‘t Waren kostbare momenten,
twijfel was toen zekerheid.
Soms denk ik nog wel weemoedig
aan die lang vervlogen tijd.

© Hans Cieremans

Er zijn mensen die geloven:
‘God heeft voor ons een plan’.
Dat is voor mij een opvatting,
waar ik niet veel mee kan.
Leef je lang of leef je kort,
de leeftijd die je haalt.
De gang van onze levensloop,
wordt door het lot bepaald.

Ziektes of natuurgeweld
zijn niet door God gestuurd.
Dat overkomt ons door het lot,
maar God is in de buurt.
God die ons niet beproeven wil,
geen uiting van het kwaad.
Maar God aanwezig in de nood,
die troostend naast ons staat.

Wat je gelooft, het maakt niet uit,
in keuzes zijn we vrij.
De waarheid is die van jezelf,
daarin is God nabij.
Als vrijheid wordt gerespecteerd,
dan kom je dicht bij God.
En hoe het leven verder loopt,
bepaalt ons levenslot.

Er zijn mensen die geloven:
‘God heeft voor ons een plan’.
Dat is voor mij een opvatting,
waar ik niet veel mee kan.
Het lot bepaalt en ik kies zelf,
dat geeft een vrij gevoel.
Waarbij God ons steeds begeleidt
naar ‘t onbekende doel.

© Hans Cieremans

 

 

Of je nu gelooft in Allah
of in God of in ‘het niets’.
Of je twijfelt, weet niet zeker:
‘Ach, er is denk ik wel iets’.
Dan ben je op zoek naar waarheid,
naar iets wat vanbinnen raakt.
In ‘t besef: ‘Geloofsverschillen
zijn door mensen zelf gemaakt’.

Iedereen heeft wel een mening,
iedereen die wel iets vindt.
Daarom is wat wij geloven
iets dat in onszelf begint.
Ieder heeft een eigen waarheid
en geen waarheid is verkeerd,
zolang waarheid van de ander
wordt aanvaard, gerespecteerd.

Eigen waarheid maakt gelukkig,
als die waarheid niet beklemt,
niet gebukt gaat onder dogma’s
of je zelfontplooiing remt.
Elk geloof is gelijkwaardig,
dat in vrijheid wordt beleefd.
En dat jou door eigen waarheid,
vrede, rust en liefde geeft.

Geloof in je eigen waarheid,
die je diep vanbinnen vindt
en zoek hoe die eigen waarheid
niemand uitsluit, maar verbindt.
Misschien is dit niet jouw mening
en denk jij; ‘Je hebt het mis’.
Wil het dan toch respecteren,
omdat dit mijn waarheid is.

© Hans Cieremans

De lach van een kind,
een bos rode rozen,
de eerste zoen,
die je doet blozen.
Een kleuterklasje,
een zonnig terrasje,
een dikke knuffel,
mooie muziek,
een avond theater
met vrolijk publiek.
Eten bij kaarslicht,
de komst van de lente.
Het leven is mooi
met zijn gouden momenten.

Pluk toch de dag en voel dat je leeft.
Pluk hem zolang als je kunt.
Het is de dag die God aan ons geeft,
die Hij aan Zijn kinderen gunt.

Dansende mensen,
blije gezichten,
een jonge pup,
mooie gedichten.
Tienduizend sproetjes,
lekkere toetjes,
Een luie ligstoel,
een ontspannend boek
een lekker gebakje,
gezellig bezoek.
Een nieuwe jas,
veel complimenten.
Het leven is mooi
met zijn gouden momenten.

Pluk toch de dag en voel dat je leeft.
Pluk hem zolang als je kunt.
Het is de dag die God aan ons geeft,
die Hij aan Zijn kinderen gunt.

Babygeluk,
op schoot bij oma,
een blije scholier
met een diploma.
Zomaar een kaartje,
en verliefd paartje.
Dartelend vee
speels in de wei.
Geniet van het leven,
het gaat snel voorbij.
Grijp al je kansen,
gebruik je talenten
Het leven is mooi
met zijn gouden momenten

Pluk toch de dag en voel dat je leeft.
Pluk hem zolang als je kunt.
Het is de dag die God aan ons geeft,
die Hij aan Zijn kinderen gunt.

© Hans Cieremans

We staan bij je kist
en vieren je leven,
de liefde, de warmte,
die jij hebt gegeven.
Je levensverhalen,
met pieken en dalen,
jouw optimisme,
je vrolijke aard.
Het maakte jouw leven
voor ons zoveel waard.
Het is die herin ‘ring,
die ons zal troosten.
We heffen het glas
om op ‘t leven te toosten.

We staan bij je kist
je hield van het leven
en van je geliefden,
die jou hier omgeven.
Je bent overleden,
maar dankbaar, tevreden
zijn wij met jouw leven,
dat in ’t hart beklijft.
Voorgoed, onuitwisbaar,
herinnering blijft.
We hopen, vertrouwen:
Jij bent bij je Herder.
Maar hier in ons hart
zit je vast, leef je verder.

We staan bij je kist
aan ’t eind van je leven.
Dat was heel intens,
met mensen verweven.
Je idealisme
en jouw optimisme,
waren een voorbeeld
voor ons allemaal,
bescheiden, vol humor
en heel sociaal.
De lessen die jij
aan ons hebt gegeven:
‘Koester de liefde
en houd van het leven’.

© Hans Cieremans

 

 

 

Iedereen speelt in ’t concert van het leven,
maar een program heb je niet.
Er is geen tekst of muziek voor geschreven,
ons mysterieus levenslied.
Zo spelen wij allen ons ongewis liedje,
een tophit, een smartlap, een wals.
Soms is het droevig en soms dan geniet je,
soms is het zuiver, soms vals.

Het levensconcert, hoe lang zal het duren?
Van wie komt het arrangement?
Wie zit in ‘t orkest, hoeveel partituren?
Het is grotendeels onbekend.
Eén ding komt zeker: De apotheose,
het slotstuk dat klinkt tot besluit.
Dat is het moment, dat niet zelf is gekozen
ons levensconcert scheidt dan uit.

Dan gedenkt men ’t concert van ons leven,
ons deel in de kakofonie.
Dan wordt ons deel in ’t concert bijgeschreven,
en speelt onze slotmelodie.
Dat wordt ondersteunt met prachtige woorden
ontroerend herin‘ringsmoment.
Daarna komt er rust bij de mooie akkoorden
in ’t Concert bij de Koordirigent.

© Hans Cieremans

 

Ik zocht woorden om te troosten
in de vorm van een gedicht.
Maar bij ’t zoeken van die woorden,
bleef ik steken, sloeg ik dicht.
Want hoe konden woorden troosten,
als je zo getroffen wordt?
Ach, ik kon dus beter zwijgen,
woorden schoten hier tekort.

‘k Moest voortdurend aan je denken,
‘t speelde alsmaar door mijn hoofd.
Er zijn mensen die beweren,
dat het helpt als je gelooft.
Maar ook mooie Bijbelteksten
schoten volgens mij tekort,
Want God lijkt toch ook afwezig,
als je zo getroffen wordt?.

Ik zou God wel willen spreken,
want ik was ontzettend kwaad.
Ik wou zeggen: ‘Kom tevoorschijn
als U werkelijk bestaat’.
Maar ik zag God niet verschijnen,
al riep ik wanhopig: ‘Kom’.
En met mijn tekort aan woorden
zat ik vast in mijn ‘waarom?’

Ik zocht woorden om te troosten
in de vorm van een gedicht.
En bij ’t zoeken van die woorden,
zag ‘k ineens een puntje licht.
Voor mij lag er op de tafel
een gedicht, zo voor de hand.
En ik las troostende woorden
van ‘voetstappen in het zand’.

© Hans Cieremans

 

‘t Levenslied dat bij jou hoorde
is toe aan zijn slotakkoorden.
Straks verstommen al je woorden,
wordt het oorverdovend stil.
Als de laatste tonen klinken,
zal ik tranen weg gaan pinken,
zal ik op jouw leven drinken,
jouw uitdrukkelijke wil.

Dan houd ik mijn glas geheven,
breng een toost uit op jouw leven.
‘k Weet wat jij mij hebt gegeven,
mij ook vreugd schenkt in ‘t verdriet.
En al moet ik om jou janken,
‘k wil je eindeloos bedanken,
voor de wonderschone klanken
van jouw mooie levenslied.

Levenslied met lach en tranen,
eens voor allen ‘zang der zwanen’,
‘t waren mooie jaren samen,
dat is straks voorgoed voorbij.
Maar jouw melodie blijft hangen,
in herinnerend verlangen,
blijft het in mijn hart gevangen
’t levenslied van jou voor mij.

© Hans Cieremans