Categorie: Algemene gedichten

Talloos zijn de ‘waarom’-vragen,
waar geen antwoord voor bestaat.
‘Waaroms’  die je zelf moet dragen,
waar de zin je van ontgaat.
‘Waaroms’ die je hersens kwellen,
je geen reden van beseft.
Waarbij niemand kan vertellen,
waarom jou die ‘waaroms’ treft.

Maar je ‘waaroms’ kun je delen,
met degeen die naast je staan.
Want als jij, zo zijn er velen,
die ‘waaroms’ ook niet ontgaan.
Die jouw ‘waaroms’ ook herkennen,
en die zien hoe jou dat raakt.
Die ook weten; ‘’t Zal nooit wennen’,
want ze hebben ‘t meegemaakt.

Maar ze helpen accepteren
wat niet acceptabel lijkt.
En hun troost zal je waarderen,
naarmate de tijd verstrijkt.
Eens dan zal de wond gaan helen,
als de troost langzaam beklijft.
Maar al blijf je ‘waaroms’ delen,
’t is het litteken dat blijft.

Talloos zijn de ‘waarom’-vragen,
waar geen antwoord voor bestaat.
‘Waaroms’  die je zelf moet dragen,
waar de zin je van ontgaat.
Maar ze horen bij het leven,
’t gaat soms anders dan je wilt,
Maar als wij elkaar troost geven
wordt ‘ geen antwoord’ ooit eens mild.

© Hans Cieremans

Delen

Onvoorwaardelijke liefde,
de geborgenheid, de vreugd,
zitten in herinneringen
aan een onbezorgde jeugd.
Uit de tijd toen je naar school ging,
onbekommerd hebt gespeeld,
wat in wederzijds vertrouwen
met je ouders werd gedeeld.

Maar het wordt ineens heel anders,
als een ouder overlijdt,
Geen herinnering meer delen,
van vreugd en geborgenheid.
Dan is er een wond geslagen,
waarvoor altijd werd gevreesd,
die ingrijpend, confronterend
pas na lange tijd geneest.

Al je vreugde wordt dan weemoed,
de geborgenheid verdwijnt.
Onbezorgde jeugd van vroeger,
komt dan plotsklaps tot zijn eind.
En al zal de wond genezen,
’t litteken dat blijft altijd.
Maar eens zal de pijn verand’ ren
van verdriet in dankbaarheid.

 Dan geniet je van verhalen
en de foto’s van weleer,
de gelukkige momenten,
en van liefde en veel meer.
En je lach breekt door je tranen
als je denkt aan vroeger tijd.
Ouders kun je gaan verliezen,
maar je raakt ze nooit echt kwijt.

© Hans Cieremans

Delen

Het vraagt moed om te aanvaarden
wat je niet aanvaarden kunt.
Als je leeft in een impasse,
een ondraaglijk  dieptepunt .
Als je niets meer op kunt lossen
en verzet geen zin meer heeft
Als verdriet je drijft tot wanhoop,
je ontredderd verder leeft.

Leer dan feiten te aanvaarden
dat biedt  tranen tegenspel.
Want aanvaarding geeft berusting,
dat bevordert je herstel.
Dat kost kracht en dat is knokken,
daarvoor moet je moedig zijn.
Deel die moed met je geliefden,
die meeleven met jouw pijn.

Laat geliefden je dan troosten,
juist als het ontroostbaar lijkt.
Stel je open voor hun liefde,
die door hen wordt aangereikt.
Met hun steun leer je aanvaarden,
wat zo onaanvaardbaar is.
Vind je moed, gloort er weer toekomst
en verzacht je het gemis.

Het gemis wordt dan verweven
in je dagelijks bestaan.
Krijg je kracht om te aanvaarden,
kan je leven verder gaan.
Met berustende aanvaarding
zie je ondanks je gemis,
door je moed en kracht van liefde
opnieuw licht in duisternis.

© Hans Cieremans

Delen

Wat Corona zeker niet is:
‘Het product van een complot.
’t Is geen onzin, geen verzinsel,
het is ook geen straf van God’.
Het is wel een gemeen virus,
dat zich razendsnel verspreidt.
Dat alleen maar wordt bestreden
door vooral saamhorigheid.

Dat betekent afstand houden,
een bewijs van burgerplicht.
Zelf beschermend, handen wassend,
op de medemens gericht.
Ook al is nog veel onzeker,
twijfelachtig, onbekend.
Mondkapjes, desinfecteren.
’t Is niet leuk, maar ach het went.

Laten we de rijen sluiten,
’t valt of staat met ons gedrag.
Laten we  niet gaan verzanden
in voortdurend zelfbeklag.
Want we willen niet in lockdown,
geen tekort op de IC.
Geen verbod in het verpleeghuis,
of een uitvaart op tv.

En ook geen gesloten scholen,
geen failliet en geen ontslag.
En dat kunnen we bereiken,
simpelweg met ons gedrag.
Denk aan eigen hygiëne,
vermijd drukte, ventileer.
Want een nieuwe virusgolf,
dat wil immers niemand meer.

© Hans Cieremans

Delen

Een klein geniepig virusje,
zweefde in Wuhan
waar een grote menigte
op de markt kwam.
De afstand tussen mensen
was daar behoorlijk klein.
Het virusje verspreidde zich
dat kon daar soeverein.

Terwijl de mensen shopten,
trok ’t virusje zijn  plan.
Hij deelde virusdeeltjes uit,
daar kwam een uitbraak van.
Hij maakte echt geen onderscheid
in ras, stand, aard, geloof.
Hij besmette iedereen,
die hem naar binnen snoof.

Hij kwam via carnaval
en ging van stad naar stad,
’t Liefst in drukke menigten
waar hij successen had.
Het virusje was geen racist,
dat bleek in de praktijk.
Voor zijn vermenigvuldiging,
was iedereen gelijk.

Behalve voor veel ouderen,
daar was wel onderscheid.
Daar bracht hij verderf en dood
en veel eenzaamheid.
De ouderen die treurden,
bezoek dat niet meer kwam.
Het spandoek  ‘Old men matter’,
zag niemand op de Dam.

Nu hebben we versoepeling,
bezoek wordt toegestaan.
Maar als ’t virusje weer komt,
moet het anders gaan.
Door zorg op maat te geven,
bedenk nu vast maar hoe.
Want kwetsbaren en ouderen,
die doen er ook echt toe.

© Hans Cieremans

Delen