Categorie: Algemene gedichten

Honderdtien wil ik niet worden,
honderd is ook veel te veel.
Honderd halen steeds meer mensen,
maar voor velen niet reëel.
Tachtig, dat vind ik wel prachtig,
misschien nog een beetje meer.
Maar dan is het wel genoeg hoor,
vijfentachtig ongeveer.

Door de welvaart zie je ‘t vaker,
mensen in de tachtig plus.
Maar dat is niet altijd prettig,
het mag soms wat minder dus.
Vijfentachtig is mijn streven,
als ik dat haal is het fijn.
Ach, ik hoop het eens te halen,
vijfentachtig kilo zijn.

©Hans Cieremans

Door de vaarten, langs de Weijden
zwom een grote volksheld,
die door kanker te bestrijden
ons zijn missie heeft verteld.
Langs de elf Friese steden
maakte hij ons deelgenoot.
‘Er is al genoeg geleden,
niemand meer aan kanker dood’.

Door de vaarten, langs de Weijden
zwom hij onvermoeibaar voort.
Menigeen stond hem terzijde,
heeft hij diep respect gescoord.
Hij vocht zwemmend voor het leven,
langs rietkraag en oeverkruid.
‘Nooit de pijp aan Maarten geven,
kanker moet de wereld uit’.

Door de vaarten, langs de Weijden,
waar hij tegen kanker vocht,
een vuist maakte tegen lijden
in een heel bizarre tocht.
Daar presteerde hij bijzonder,
daar was nieuwe hoop te zien:
‘Eens gaat kanker echt ten onder
in de Bonkervaart misschien’.

© Hans Cieremans

 

 

Pak mijn hand als wij gaan lopen,
houd mij vast, laat mij niet los.
Ik loop op ‘het pad van hopen’,
door een ondoordringbaar bos.
Overal zijn er obstakels
en daar moet ik steeds doorheen.
Niets doen dat is echt geen optie,
maar ik loop niet graag alleen.

Loop met mij het ‘pad van hopen’,
zonder hoop vaart niemand wel.
’t Kleinste sprankje geeft vertrouwen
in genezing, op herstel.
Help mij alle sprankjes pakken,
ik kan niet verder zonder hoop.
Dan zal ik mijn hoop behouden,
als ik met jou samen loop.

Samen op het ‘pad van hopen’
in een overlevingsstrijd,
met geloof dat hoop doet leven,
‘weg met kanker’ voor altijd.
Eens wordt dan het ‘pad van hopen’
tot ‘pad van leven’ omgedoopt.
Waar obstakels zijn verdwenen
waar jij met mij samenloopt.

© Hans Cieremans

 

Hoe veelzeggend is de stilte
op het vredig ereveld,
waar de wapens niet meer spreken
na een oorlog vol geweld.
Stilte ontroert daar de mensen
bij het wit soldatengraf,
waar de vrijheid, zwaar bevochten,
ons een nieuwe toekomst gaf.

Hoor de taal van stilte spreken,
die je zonder woord verstaat.
Zwijgend bij sereen herdenken
als de winnaar op het kwaad.
In die stilte wordt geluisterd,
met bezinning,  met ontzag.
Stilte die ons daar laat horen
dat de oorlog nooit meer mag.

Stilte is de roep naar vrede,
is de schreeuw naar ‘stop geweld’.
Is verwijzing naar de wanhoop,
door herinnering vertelt.
Stilte vraagt ons ‘wees verdraagzaam’.
Hoor toch wat de stilte zegt:
‘Gebruik mij als sterk wapen,
waarmee jij voor vrijheid vecht’.

© Hans Cieremans

Regenboogvlag,
met al je kleuren,
jij bent een symbool,
jij opent deuren
voor minderheden,
die strijden en streden.
Voor acceptatie
van ieder zijn aard.
Voor meer erkenning,
zij zijn het waard.
Jij bent het vaandel,
voor mensen die vechten,
voor vrijheid in liefde
en gelijke rechten.

Regenboogvlag
met al je kleuren,
Vertel je verhaal,
desnoods uitentreuren.
Zijn er tegenstanders,
denken zij anders?
Wapper trots door,
door wind en weer.
Geen mens ter wereld,
haalt jou ooit neer.
Jouw boodschap is:
Wij zijn gelijkwaardig.
En wie niet luistert
is dom, onrechtvaardig.

Regenboogvlag
met al je kleuren.
De strijd verliezen
zal nooit gebeuren
Al is het lastig,
jij staat standvastig
op het stadhuis,
de kroeg of de kerk.
Waar je ook staat,
je staat altijd sterk.
Want jij staat voor liefde,
voor emancipatie,
voor diversiteit
en voor integratie.

© Hans Cieremans

 

 

Hier in ons land
kunnen homo’s gaan trouwen
en daarmee is echt niks mis.
Samen uit liefde
een nestje gaan bouwen,
omdat die liefde er is.
En als je wil, een kind adopteren,
ondanks het zinloos protest.
Dat zegt ook een Christen,
die durft te beweren:
‘God vindt het allemaal best’.

Hier in ons land
zijn wij gelijkwaardig,
een veilig en sterk fundament
Alle bezwaar
maakt velen strijdvaardig,
want je mag zijn wie je bent.
Trouw in de kerk,
als jij dat zou willen,
als het voor jou waarde heeft.
En wees juist dankbaar
voor alle verschillen,
die God aan ons mensen geeft.

Hier in ons land
mag je protesteren,
dat is in de Grondwet een recht.
Maar ‘t is verboden,
te discrimineren
en dat is niet meer dan terecht.
Homo of lesbisch,
transgender of het’ro,
voor God bestaat geen verschil.
Want God is liefde,
dus is het goed zo,
het komt overeen met Zijn wil.

© Hans Cieremans

Wereldwijd berichten delen,
skypen, twitteren en mailen,
online shoppen, online spelen,
powerpoint met mooie sheets.
Surfen, gamen en bankieren
of een partner gaan versieren,
de techniek kan hoogtij vieren,
de vooruitgang staat voor niets.

Maakbaar maken van het leven,
dat past in ons welvaartsstreven.
Heel de mensheid wordt gedreven,
tot waar sky de limit is.
Ruimte vol met satellieten,
breken van de tijdslimieten,
toch is maakbaarheid een mythe,
al sinds mensenheugenis.

Want de mensheid is beperkt
en die mening wordt versterkt,
als je de tekorten merkt
in het dagelijks journaal.
Honger, oorlog, ongelukken,
rampen waar we onder bukken,
toekomstdromen gaan aan stukken,
dat zien wij toch allemaal.

Men kan technisch innoveren
en ook optimaliseren.
Maar we moeten accepteren,
maakbaarheid dat heeft een grens.
Ondanks knappe professoren,
gaat het leven eens verloren
en dat weet je van tevoren,
’t is het lot van ieder mens.

© Hans Cieremans

Vroeger liep hij op sandaaltjes,
in zijn veel te korte broek,
met een stuiver in zijn handje,
naar een winkel op de hoek.
Daar mocht hij wat uit gaan zoeken,
polkabrokken of zoet hout
of zwart-wit om op te likken,
grote droppen dubbelzout.

‘t Winkeltje, de waterstoker
werd gerund door een meneer
in een lange witte stofjas.
‘t Winkeltje bestaat niet meer.
Daar zit nu al lang een snackbar,
waar de jeugd zich samen klit.
Maar nog steeds als hij er langs loopt
denkt hij t’ rug aan zijn zwart-wit.

Eens was hij een kleine jongen
droprestanten om zijn mond,
blij met een Bazooka plaatje,
dat hij bij de kauwgom vond.
Ach, zo was dat na de oorlog,
die was nog maar net voorbij.
Wie weet nu nog van het snoepgoed
uit de waterstokerij?

En als hij zo zit te mijm’ ren,
komt zijn kleinzoon op bezoek.
Op zijn stoere jongensschoenen
in een hippe lange broek.
‘Opa, lust je een patatje?
en zo ja, zeg dan maar hoe,
wil je een patatje oorlog?
Ik ga naar de snackbar toe’.

© Hans Cieremans