Hans Cieremans – Lichtpuntjes

De onbegrepen wereld

’t Is een onbegrepen wereld,
onbegrip bij jou en mij,
met verschillende beleving,
‘jij’ en ‘ik’, zijn zelden ‘wij’.
Fysiek zijn we nog wel samen,
maar je leeft nu ergens daar,
in die onbegrepen wereld,
ver verwijdert van elkaar.

’t Is een onbegrepen wereld,
met angst en vergetelheid.
Flarden van herinneringen,
‘Onze wereld’ ben je kwijt.
In de onbegrepen wereld,
groeien wij langzaam uiteen
En al zijn we nu nog samen,
samenzijn voelt heel alleen.

’t Is een onbegrepen wereld,
waar je steeds minder herkent,
Als we samen foto’s kijken
weet je zelfs niet wie jij bent.
In die onbegrepen wereld
heerst verdriet en heel veel pijn,
maar al zal je het vergeten:
‘’k Zal er altijd voor je zijn’

Kersttegenstrijdigheid

Cybercrime, discriminatie,
Oorlog, massa integratie
armoede, polarisatie,
ze beheersen ons bestaan.
Genocide, terrorisme,
egoïsme, vandalisme,
dictatuur en anarchisme
toch komt ook de Kerst weer aan.

Kerst als feest van licht en vrede,
‘t lijkt verjaard, te lang geleden.
Wereldwijd wordt er gestreden,
licht gaat schuil achter het gruis,
van de bommen en granaten,
mensen die het leven laten,
omdat zij elkander haten.
Vrede is heel ver van huis.

Maar we gaan toch Kerst weer vieren,
met elkaar de boom versieren.
Kerstfeest gaan we niet verstieren,
ondanks tegenstrijdigheid.
Want met Kerst gaan we bezinnen,
hoe de vrede ooit gaat winnen,
Kerst laat ons daarmee beginnen.
‘Ik wens u een goede tijd.’

het vestzakhorloge van opa

Een vestzakhorloge ligt in de vitrine,
het is van mijn opa geweest.
Cadeau voor zijn inzet, zijn werkdiscipline,
geschonken tijdens een feest.
Dat was op de zaak, waar hij jubileerde,
een prachtig horloge van goud,
waarin men zijn naam en de datum graveerde.
dat klokje is honderd jaar oud.

Mijn opa is jaren terug overleden ,
ik heb hem helaas nooit gekend.
Maar ‘t klokje doet het nog steeds tot op heden,
‘k bewaar het met veel sentiment.
Toen eens de tijd voor opa bleef stilstaan,
tikte ‘t horloge nog door.
Bewijs dat de tijd voor eeuwig blijft doorgaan,
ook toen opa zijn tijd eens verloor.

Opa’s horloge geeft nog steeds de tijd aan,
het ligt in een kast achter glas.
Met wijzers die via ‘toen’ ‘nu’ naar ‘straks’ gaan,
in ’t klokje dat van opa was.
Hoewel mijn opa al lang uit de tijd is,
denk ik aan hem nu en dan.
Dat komt door zijn klokje, dat nimmer tijd kwijt is.
‘t Was vast een geweldige man.

de vliegreis

Het leven loopt zoals een vliegreis,
turbulent en vliegensvlug.
Het verschil komt na de landing,:
‘’t Leven kent geen reis meer terug’.
Enk’ le reis richting de toekomst
en die vlucht is lang of kort.
Je vliegt naar de laatste landing,
daar ga je voorgoed van boord.

Je vliegt over bergen, dalen,
meestal rustig, soms riskant.
Op weg naar de eindbestemming,
weet niet hoe en waar je landt.
Eens dan zal je daar aankomen,
en wat krijg je dan te zien?
Is het mooi met kleuren, bloemen,
of zie je daar niks misschien?

Niemand kan het ons vertellen,
dat mysterie is te groot.
Iedereen maakt deze vliegreis
en jij zelf bent de piloot.
Het leven loopt zoals een vliegreis,
die ons leven overbrugt.
En de hoop die mensen delen,
dat is: ‘ Een behouden vlucht’.

©Hans Cieremans

ouderdom

‘k Voel dat ik je steeds meer kwijt raak
aan die stomme dementie.
Hoewel ik voor jou wil zorgen,
’t kost me steeds meer energie.
Ik ben ook niet meer de jongste
en ik ben heel vaak doodmoe.
Wat ik mij steeds vaker afvraag:
‘waar leidt deze weg naartoe?’

Hoelang is dit vol te houden,
straks ga ik er onderdoor?
Want de grens is haast bereikt hoor
en daar pas ik liever voor.
‘k Heb het met de arts besproken,
want het gaat niet langer thuis.
En de dokter zei: ‘Het beste,
dat is het verpleegtehuis’.

Dat advies was niet verrassend,
maar het sloeg in als een bom.
dat ons dit moet overkomen,
‘k vraag me aldoor af: ‘Waarom?’
Bovendien voel ik me schuldig,
ik schiet met mijn zorg tekort.
Maar intussen weet ik ook wel,
dat het nooit meer beter wordt.

Ik heb slapeloze nachten,
maar ik heb, denk ik, geen keus.
Ik moet jou op laten nemen,
en dat doet me pijn, ja heus.
Samen zijn we oud geworden
en dat wilden we heel graag.
Maar of oud zijn nou zo fijn is,
blijft toch altijd maar de vraag.

acceptatie

Na de zware diagnose
zeiden wij tegen elkaar.
‘Kom we gaan er tegen vechten,
want wie weet is het niet waar’.
Wij konden het niet geloven
eerst getwijfeld en ontkend.
Maar intussen weet ik beter,
omdat jij er niet meer bent.

Mensen zeggen: ‘Accepteer het,
‘k snap het is een groot gemis’.
Maar hoe moet ik accepteren,
wat niet acceptabel is?
Ze zeggen dat ik moet berusten,
dat verdriet uiteind’ lijk slijt,
dat kan ik nu niet geloven,
dit verdriet raak ik nooit kwijt.

Mensen willen me graag troosten,
wat totaal ontroostbaar lijkt.
Dat is lief, maar ‘k voel mijn twijfel:
Wat wordt met die troost bereikt ?
‘Heb vertrouwen, echt we helpen’,
zeggen mensen goed bedoeld.
Maar dan word ik soms opstandig:
‘Ach, je weet niet hoe het voelt.’

Maar het leven geeft geen keuze,
dat wat vreugd gaf ging kapot.
Wat slechts blijft is ‘Acceptatie
en me schikken in het lot’.
Mensen zeggen: ‘Accepteer het,
‘k snap het is een groot gemis’.
En zo moet ik gaan beseffen
dat dit de harde waarheid is.

Zelfbeschikking?

Toen de arts mij vroeg: ‘Hoe gaat het?’
terwijl hij keek in mijn dossier.
Zei ik: ‘Nou door medicatie
valt het mij beslist niet mee.
Bijwerking van pillen, kuren,
‘k ben er helemaal mee klaar
Heel het leven is onzeker
en dat weegt behoorlijk zwaar’.

‘Tja, ik weet het’ zei de dokter
‘het is een bekend verhaal,
maar ik kan dat niet verand’ren,
zo gaat dat bij deze kwaal.
Maar ’t is goed om te beseffen,
dat het hoort bij uw bestaan
En u moet het zelf beslissen,
hoe lang hiermee door te gaan’.

‘k Vond zijn woorden confronterend,
hoewel ik het best wel wist.
Maar ik wil er niet aan denken,
dat je zoiets zelf beslist.
Wanneer zeg je: ‘’t Is genoeg zo,
’t leven mist zijn kwaliteit.
Stop maar met de medicatie,
‘t is een toch verloren strijd?’.

Want natuurlijk wil ik leven,
ondanks alle tegenslag.
Ik geniet nog van veel dingen
en ik pluk bewust de dag.
Misschien zal ik eens beslissen:
‘Stop nu maar, het is genoeg’.
Maar ik hoop nog lang te zeggen
‘Nu nog niet, da’s veel te vroeg’.

als je niet meer beter wordt

Hoeveel tijd heb je te makken,
als je niet meer beter wordt?
Zijn het jaren, maanden, dagen,
is het lang of maar heel kort?
Ga je treuren in een hoekje,
wachtend wat het lot beslist?
Of ga je juist plannen maken
maak je nog een bucketlist?

Ben je boos of juist berustend,
accepteer je het of niet?
Leef je steeds in de ontkenning,
waardoor je geen waarheid ziet?
Regel jij je eigen uitvaart,
elke spreker, ieder lied?
Of ben jij daar niet mee bezig,
want dat doe je liever niet?

Denk je: ’Ik ga naar de hemel,
naar het licht en zonder pijn?’’
Of kun jij dat niet geloven,
denk je dat er niets zal zijn?
Geeft het leven nog wel vreugde,
of ontbreekt de kwaliteit?
Heb je alles kunnen zeggen,
of heb je nog ergens spijt?

‘k Heb geen antwoord op die vragen,
vroeg of laat stopt je verhaal.
En we weten één ding zeker
dood gaan doen we allemaal.
Mijn advies is :’Pluk de dagen’ ,
wat het leven je ook geeft.
Want het leven is een wonder,
dat bestaat zo lang je leeft.’

Joost kan het weten

Als je ouders overlijden
en je bent nog maar een kind,
gaat het niet bij Eu-ro-pa-pa
om succes, roem, of je wint
Want succes worden dan tranen,
winst en roem zijn relatief.
Liefde telt bij Eu-ro-pa-pa,
want die is ontzettend lief.

Als je ouders overlijden
en je bent nog maar een kind
ben je boos en ook verdrietig
kom je onder vreemd bewind.
De muziek kan je dan troosten,
want de vreugde van een lied
brengt je door Eu-ro-pa-pa,
waar je tranen minder ziet.

Als je ouders overlijden
en je bent nog maar een kind
zing je voor je Eu-ro-pa-pa,
want je voelt: ‘muziek verbindt’
Maar als bobo’s niet begrijpen,
als het gaat om macht en geld,
zien ze geen verdriet en woede,
want dat noemen zij ‘geweld’

Als je ouders overlijden
en je bent nog maar een kind,
moet je verder in het leven
waar je tegenslagen vindt.
Daar win jij het van de bobo’s,
Eu-ro-pa-pa dat is een hit,
is meer waard dan twaalf punten
en de rest is enkel shit.

Multi myeloom

Chemo of een transplantatie,
hoge eiwitconcentratie,
diarree of obstipatie,
Lena, Dexamethason.
Trombocyten, plasmacellen,
duizend vragen om te stellen,
toekomst is niet te voorspellen,
onbegrepen vakjargon.

Lichte ketens, stapels pillen,
minder eetlust, handen trillen,
ziektebeeld met rare grillen,
wazig zien, neuropathie.
MRI, CT-scan, botpijn,
elke dag opnieuw weer moe zijn,
en nog meer van al die ongein,
moeilijk plassen, anemie.

Doelgerichte therapieën,
vreemde soorten allergieën,
kans op koorts en embolieën,
het lijkt wel een boze droom.
Het knaagt aan mijn zelfvertrouwen,
waar ik aan moet leren bouwen,
maar dat blijft me soms benauwen,
ik heb Multi-Myeloom.

Dus ook ik heb duizend vragen
en ik heb genoeg te klagen,
’t is een last die ik moet dragen
dat is best een hard gelag.
Maar ik wil nog heel lang leven
en daar blijf ik ook naar streven,
want ik weiger op te geven,
daarom pluk ik elke dag.