‘k Zie je kijken, maar ik twijfel
of je mij ook werk’ lijk ziet.
Je zit enkel maar te staren,
je herkent mij denk ik niet.
‘k Raak je aan, geef je een knuffel,
jouw reactie blijft dan uit.
Jij leeft in je eigen bubbel,
waar ik steeds vaker op stuit.
Je kunt horen, want dat merk ik,
maar je luistert ook niet meer.
Wat ik zeg wordt niet begrepen,
dementie, het doet zo zeer.
Het heeft jou zo snel veranderd,
jij bent niet meer wie je was.
Zelfs je glimlach is verdwenen,
het lijkt meer op een grimas.
Hoe kan ik je nog bereiken?
voel jij ook mijn zelfde pijn?
Ik weet niet meer wat ik doen kan,
‘k kan er enkel voor je zijn.
En soms lijkt ‘er zijn’ ook zinloos,
want je bent al zover heen,
Samenzijn voelt heel verdrietig.
Samenzijn voelt heel alleen.
Het is allemaal zo droevig.
O ja, liefde blijft bestaan.
Daarom laat ik jou nooit vallen,
en probeer ik door te gaan.
Maar ’t is soms niet vol te houden,
loop ik tegen muren op.
Dementie dat raakt ons beiden ,
‘t zet ons leven op zijn kop.
Maar we moeten ermee dealen,
‘t is een onomkeerbaar feit.
Maar wat gek hè, ondanks alles
wil ik jou toch ook niet kwijt.
Als je mij dan vraagt: Waarom niet,
want het doet alleen maar pijn?
Dan heb ik toch maar één antwoord:
‘Dat moet echt de LIEFDE zijn’.
© Hans Cieremans
