‘De toekomst’ verdampt in een schimmige nevel,
waarin ‘het verleden’ herleeft.
Een bron van frustratie, van angst en van wrevel
die vaag slechts herinnering geeft.
Maar tussen ‘toekomst’ en ‘het verleden’
ligt ‘hier en nu’ als een kans
om te genieten, om goed te besteden
geef daarmee het ‘hier en nu’ glans.
Dat ‘hier en het nu’, dat vluchtig voorbij gaat,
kent soms een helder moment.
Sporadisch een glimlach, waar tijd even stil staat,
als ‘hier en nu’ wordt herkend.
Een helder moment, heel even, kortstondig
houd het goed vast en bemin
Voel dan de liefde, zo dierbaar, hartgrondig,
het geeft ‘hier en nu’ levenszin.
De liefde is sterk, aan tijd niet gebonden,
breekt door in een wereld vol mist.
Oprechte liefde wordt nimmer geschonden
en wordt door de tijd nooit gewist.
‘De toekomst’ verschraalt, in de mist van vergeten
en dreigt in de tijd te vergaan.
Maar wat blijft is liefde, een zeker te weten,
de liefde blijft altijd bestaan.
© Hans Cieremans
