Ik ga steeds minder bevatten,
van de wereld om mij heen.
Heel mijn hoofd zit vol met watten
‘k voel me angstig, boos, alleen.
Flarden van herinneringen
uit een ver verleden tijd,
vullen zich met hersenschimmen,
in een niet te winnen strijd.
Ik probeer me vast te klampen
aan het ‘nu’ dat pijn gaat doen,
maar dat ‘nu’ lijkt te verdampen
in een dichte mist van ‘toen’.
‘k Moet dit leven wel aanvaarden,
het wordt overhoop gegooid.
Maar ik wil mijn eigenwaarde
dus berusten doe ik nooit.
Daarom ben ik vaak opstandig
juist als ik het niet meer weet
‘k Wil het zelf doen, eigenhandig
zoals ik het altijd deed.
Help me dus, alleen waar nodig
ook al heb ik dementie.
Al is hulp niet overbodig
ik behoud mijn zelfregie.
Kijk niet slechts naar mijn tekorten
maar kijk wat ik zelf nog kan.
Ook al zal er iets aan schorten
grijp niet in, maar laat me dan.
Help mij mijn regie te houden
ook al gaat het mis of traag.
Want mijn ‘ik’ die ik vertrouwde
die behoud ik meer dan graag.
© Hans Cieremans
