Zoveel namen zijn verdwenen
in de gaten van haar brein.
Waar ze niet zijn terug te vinden,
hoewel ze er nog altijd zijn.
Want soms zijn er die momenten
helder in herinnering,
waaruit blijkt dat in die gaten
niet alles verloren ging.
Namen komen soms naar boven,
niet van nu, maar juist van toen.
Van haar vader, van haar moeder,
namen die haar zoveel doen.
Namen die haar leven kleurden,
waarin zoveel liefde zat.
Namen die dus nooit verdwijnen,
zelfs niet in een donker gat.
‘k Praat met haar over haar moeder,
over wie ze was en deed.
Ik vertel niet dat ze dood is,
maar ik vraag wat zij nog weet.
En dan gaat ze mij vertellen,
moeder is dan niet passé.
Haar verleden wordt haar heden,
daarin ga ik met haar mee.
En zo wordt ze minder droevig,
komt ze los van haar gemis.
Moeder is de allerliefste,
net of moeder er nog is.
Moeder zit dan niet gevangen
in de gaten van haar brein.
moeders naam is terug te vinden,
zal er altijd voor haar zijn.
© Hans Cieremans
