Ik adem in het ‘hier en nu’,
maar leef in vroeger tijd.
dat doe ik met herinnering,
en in vergetelheid
Daar leef ik in verwarring,
die dementie mij geeft.
In ’t ‘hier en nu’ is moeder dood,
terwijl ik denk: ‘Zij leeft’.
Daarom wil ik naar haar toe,
symbool van veiligheid,
omdat haar liefde tijdloos is,
waarvan geen mens me scheidt.
Ik roep haar naam in ‘t ‘hier en nu’
omdat ik haar zo mis.
Maar zij leeft voort in mijn ‘toen’,
waar zij voor altijd is.
Het ‘hier en nu’ dat maakt me bang
het ‘toen’ is daar voorbij.
Maar het ‘toen’ is juist mijn ‘nu’,
met moeder diep in mij.
Aanvaard dat als je bij me bent,
dat zal er echt toedoen.
Haal mij niet steeds naar ‘hier en nu’
ga met mij mee naar ‘toen’.
© Hans Cieremans
