‘k Zou de dag weer willen plukken,
zoals ik dat vroeger deed.
Alle dingen ‘samen’ delen,
dingen die jij nu vergeet.
Daardoor zijn dagen nu anders,
Wat ik nu pluk is ‘verdriet’,
met soms vluchtige momenten,
waarvan ik met jou geniet.
’t Zijn momenten van herkenning,
van zo af en toe een lach.
Spaarzame momenten ‘samen’,
die wij plukken op de dag.
Nee, de dag als vroeger plukken,
dat is echt verleden tijd.
‘Samen’ is voorgoed veranderd
in gescheiden eenzaamheid.
En zo moet ik wel aanvaarden,
wat zo onaanvaardbaar is.
In de dag die ik wil plukken,
zit het ‘samen’ dat ik mis.
Maar ‘samen’ is niet verloren,
omdat ik het altijd vind
in mooie herinneringen,
door de liefde die ons bindt.
Zo kan ik de dagen plukken,
anders dan ik vroeger deed.
Liefde blijft altijd van ‘samen’,
zelfs als jij het niet meer weet.
Zo maak ik mijn dagen dierbaar,
doordat ik momenten pluk,
van herkenning of jouw glimlach,
want dan kan mijn dag niet stuk.
© Hans Cieremans
