Achter de besneeuwde bergen
vind je de herinnering,
waar een toekomstdroom verbleekte
in de sneeuw ten onder ging.
Smetteloze witte deken
brak de toekomst bikkelhard.
In een slalom naar het einde
werd sneeuwwit ineens gitzwart.
Voor geluk en toekomstdromen
leek geen enk ’le berg te hoog.
Liep je met je gouden plakken
richting van de hemelboog.
Wel bewust van de lawine
die zich op ’t geluk neerstort,
bleef je dromen van een toekomst
ook al was die toekomst kort.
Bergen hebben altijd dalen,
daar snowboardde jij doorheen.
Zelfs al leek het dal verlaten,
was je daar toch nooit alleen.
Nu is ‘dan’ een ‘toen’ geworden,
lijkt je wereld stil te staan.
Maar jouw power en jouw liefde
zullen eeuwig voortbestaan.
© Hans Cieremans
