Nu jouw veelbewogen leven
langzaamaan tot stilstand komt,
waarbij toekomst nog maar kort duurt
en je levenslust verstomt.
En nu jouw gedachten dwalen
in een mistig labyrint,
zal ik altijd voor je klaar staan,
totdat jij de uitgang vindt.
Over slingerende paden
loopt de weg die jij moet gaan.
Na veel uitzichtloze bochten,
kom je bij de uitgang aan.
Dan pas laat ik los in liefde,
want hier is je reis passé.
De herinnering van samen
blijft bij mij, die neem ik mee.
‘k Laat je los in het vertrouwen,
dat het ginds veel beter is.
Al kan ik nog slecht bevatten,
hoe het voelt als ik je mis.
Want ik ben met jou verweven,
onlosmakelijk gehecht.
Het idee van het alleen zijn
maakt me bang en voelt heel slecht.
Nu jouw veelbewogen leven
vanuit mist straks stil gaat staan,
put ik kracht uit onze liefde.
Dat geeft moed om door te gaan.
Moed, gedragen door de liefde,
geeft die kracht, ondanks verdriet.
Niets is sterker dan de liefde,
liefde die begraaf je niet.
© Hans Cieremans
