Als het allemaal teveel wordt
als de emmer overloopt.
Als je tegen beter weten
tevergeefs op wond’ ren hoopt.
Als ontkenning niet meer helpt,
en verdriet het overneemt.
Als door dementie het ‘samen’
steeds meer van elkaar vervreemdt.
Dan moet je het wel aanvaarden,
wat zo onaanvaardbaar is.
Dan voelt ‘samen’ zijn, alleen zijn,
en dan overheerst gemis.
Wat blijft zijn herinneringen
en de liefde voor elkaar.
Dan dringt echt pas het besef door:
‘Dementie, het is loodzwaar’.
Dan zou ik je willen troosten,
met wat zo ontroostbaar is.
Maar waar vind ik juiste woorden,
in je diepe droefenis.
Want de allermooiste woorden
schieten hier en nu tekort.
Want de waarheid blijft hetzelfde,
omdat het niet anders wordt.
Maar misschien kan ik je helpen,
door er simpelweg te zijn.
En dan hoef ik niets te zeggen,
zwijgend delen we de pijn.
Ik wil samen met jou huilen
en dan hoop ik heel misschien,
dat ik dwars door al je tranen,
iets van troost te kunnen zien.
© Hans Cieremans
