Ik ga steeds vaker vergeten,
maar ‘k herinner me nog veel.
Niet van gister, maar van vroeger,
wat ik dolgraag met je deel.
Van mijn vader, van mijn moeder,
van het werk wat ik toen deed.
Maar wat er vandaag gebeurde,
dat is wat ik snel vergeet.
En dat is verdomd vervelend,
ik weet soms niet waar ik ben.
Het gebeurt ook regelmatig
dat ik mensen niet herken.
Ja, dat maakt me heel verdrietig
en het maakt me ongerust.
Maar het ergste van die dingen:
‘Ik ben ‘t me niet bewust’.
Ik word boos en ik ontken het,
ik geef jou meestal de schuld.
en dat leidt dan weer tot ruzie,
scheldpartijen en tumult.
Maar soms is het te voorkomen
als we teruggaan in de tijd.
Praat met mij over mijn ouders
mijn symbool van veiligheid.
Maar neem mij vooral niet kwalijk,
wanneer ik boos reageer.
’t Is mijn onmacht, ’t is mijn ziekte
en dan weet ik het niet meer.
Ik wil echt geen ruzie maken,
heus, je laat me echt niet koud.
Kon ik jou maar laten voelen,
dat ik nog steeds van je houd.
© Hans Cieremans
