In je blauwe wegwerppak
met mondkapje voor
en je plastic handschoenen
werk jij al maanden door.
Ook draag je voor de zekerheid
nog een beschermingsbril.
De zorg is onpersoonlijk zo,
afstandelijk en kil.
Zo wordt mevrouw geholpen,
gewassen op het bed.
Daarna wordt ze dan aangekleed
aan tafel neergezet.
Daar krijgt ze haar ontbijtje
en is ze daarmee klaar,
dan kam jij in vermomming
mevrouw haar dunne haar.
Dan krijg je koffiepauze,
het mondkapje mag af.
En mevrouw zegt: ‘Ik wist niet,
dat jij ’t ontbijtje gaf.
Heb je mij ook aangekleed?
Ik heb je niet herkend.
Wat zeg je? Blijft dat pak verplicht,
tot je bent ingeënt?’
Je doet je mondkapje weer voor,
je gaat weer aan de slag.
Heel steriel en goed beschermd,
zo gaat het elke dag.
En is je diensttijd dan voorbij,
mag je vermomming uit.
Hopelijk duurt dat nog kort,
dank zij d’ injectiespuit.
Dan word je door mevrouw herkend,
als je haar wast op bed
Je kleedt haar aan, ze wordt door jou
bij tafel neergezet.
Dat mag weer in je zustersschort,
op je mocassins
Corona gaat dan op retour,
lang leve de vaccins.
© Hans Cieremans
