Het verleden breekt in stukken
in het schimmig hier en nu.
Brokken met herinneringen,
het verschrompeld residu
van een lang en zinvol leven,
op weg naar de eindigheid.
‘t Zijn de laatste beetjes houvast,
die verdwijnen met de tijd.
Het verleden bevat resten
in de gaten van het brein.
Resten van geluk en liefde,
van verdriet, van vreugd, van pijn.
Langzaamaan gaan ze verdwijnen,
wordt het brein met mist gevuld,
mist die waardigheid verbrijzelt
en de werk’ lijkheid verhult.
Het verleden wordt vergeten
en de toekomst kent geen tijd.
Slechts het ‘nu’, heel vaag aanwezig,
geeft nog enigszins respijt
aan de heldere momenten,
die in ’t ‘nu’ te vinden zijn,
als de mist even iets optrekt,
een klein glimpje zonneschijn.
© Hans Cieremans
