In mijn wereld vol verwarring
heb ik geen besef van tijd,
zijn mijn wegen onherkenbaar,
daar raak ik de richting kwijt.
’t Is een wereld van vergeten,
waar geen toekomstplannen zijn,
zonder uitzicht, zonder houvast,
waar geen mens zou willen zijn.
De weg terug is afgesloten,
ik moet verder, maar waarheen?
Ik loop stuurloos rond te dwalen
en ik voel me heel alleen.
’t Maakt me angstig en onzeker,
soms ook boos en agressief.
En daarmee kan ik jou kwetsen,
ook al doe je nog zo lief.
Maar ik kan geen spijt betuigen,
als ik jou daarmee soms krenk,
want ik kan je niet meer zeggen,
wat ik voel en wat ik denk.
Het is onmacht, het is woede,
het is angst, het is paniek.
Deze wereld van vergeten
is een wereld vol tragiek.
Toch kun jij verlichting brengen,
zonlicht door mijn mistgordijn.
Niet door mij te corrigeren
maar door er gewoon te zijn.
Noem me dus niet onbegrepen,
ongepast, onhandelbaar.
Maar aanvaard mij zonder oordeel
‘t maakt mijn leven minder zwaar.
© Hans Cieremans
