Het is vrijwel onverantwoord,
dat ma nog zelfstandig woont,
omdat zij de laatste maanden
alsmaar meer verwardheid toont.
Ze ontkent haar eigen ziekte,
naar de dokter wil ze niet,
ze verwaarloost nu zichzelf,
hoewel zij dat zelf niet ziet.
Ze vergeet zichzelf te douchen
en ze eet bijzonder slecht.
Maar ze reageert steeds woedend
als er iets van wordt gezegd.
Ze verstopt haar medicijnen,
ze ligt aangekleed in bed.
En laatst had ze, heel gevaarlijk,
zelfs het gas niet uitgezet
Ik ben zelf maar hulp gaan zoeken,
‘k heb haar huisarts opgebeld.
Die heeft goed naar me geluisterd,
‘k heb hem het probleem verteld.
Maar ik voel me daarom schuldig,
want ma weet daar echt niets van,
toch moet er echt iets gebeuren,
omdat dit niet langer kan.
Wat is het ontzettend dubbel,
‘k heb met ma het beste voor.
Toch is hulp nu pure noodzaak,
maar mijn ma heeft dat niet door.
‘k Hoop dat moeder gaat begrijpen,
dat het zonder hulp niet gaat.
’t Is niet zij, maar de Alzheimer
die aan mij geen keuze laat.
© Hans Cieremans
