Ik ben zo trots op mijn kind’ren,
ze staan altijd voor mij klaar.
Sinds mijn man zijn dementie kreeg
heb ik het ontzettend zwaar.
Maar mijn kinderen die helpen
echt geweldig, waar het kan.
Waardoor ik het vol kon houden
om te zorgen voor mijn man.
Ook de kleinkinderen zijn schatjes,
zij laten mij niet alleen.
Want ze zijn bezorgd om oma
en dat houdt me op de been.
Ook zijn zij heel lief voor opa,
al weet hij niet wie ze zijn.
Dat vind ik wel heel verdrietig,
’t is niet anders, maar ’t doet pijn.
Mijn man wordt nu wordt opgenomen,
thuis gaat het niet langer meer.
Ik heb eerst wel lang getwijfeld,
maar ik leg me er bij neer.
Ik besprak het met de kind’ ren
ze begrepen het heel goed
Heerlijk om die steun te voelen
ook al is het bitterzoet.
Mijn man gaat naar het verpleeghuis,
dan woon ik hier heel alleen.
Maar mijn trots, mijn lieve kind’ ren,
die slepen mij hier doorheen.
Ja ik weet, ik ben bevoorrecht
dat ik ondanks mijn verdriet,
op mijn kinderen kan bouwen,
waar ik zoveel van geniet.
© Hans Cieremans
