Waarom doe jij nu zo lelijk,
achterdochtig, agressief?
Je was altijd zo aimabel,
opgewekt en positief.
Ik heb jou nooit horen schelden,
vloeken was voor jou taboe.
Waarom ben je zo ontremd nu,
werp je mij verwijten toe.
Je hebt echt totaal geen inzicht
in je impulsief gedrag.
Zo ontremd, zo onherkenbaar,
het maakt mij totaal van slag.
Als er volgens jou iets fout gaat,
dan krijg ik de volle laag.
En onlangs werd ik heel bang hoor,
toen gaf jij me een pak slaag.
Ik probeer het steeds te sussen,
maar je toont weinig respect.
Wat ik ook maar blijf proberen,
het heeft nauwelijks effect.
Ach, ik weet het is je ziekte,
maar het maakt me horendol,
machteloos en heel verdrietig.
Zo houd ik het niet lang vol.
Maar ik kan de stap niet nemen,
jou uit huis te laten gaan.
Hoewel alles was geregeld,
heb ik het toch niet gedaan.
Want toen ik je trouw beloofde,
was ’t tot de dood ons scheidt.
Ik houd van jou, maar denk soms lelijk:
‘’t Wordt wat mij betreft wel tijd’.
© Hans Cieremans
