‘k Wou dat ik meer los kon laten,
al was ’t soms maar voor één dag.
Maar dan komt het schuldgevoel steeds,
dat het van mezelf niet mag.
Heel vaak zegt dan mijn omgeving:
‘Gun jezelf wat eigen tijd,
‘t is goed soms afstand te nemen,
jij hebt ook recht op respijt’.
Mijn gevoel is haast dwangmatig
ik wil steeds weer naar je toe.
Ook al kost het me veel moeite
en ben ik ontzettend moe.
‘Afstand nemen’ zeggen mensen,
‘k was het maanden lang verplicht.
De respijt was een verplichting,
alle deuren gingen dicht.
‘k Voelde me alleen maar schuldig,
los laten, dat lukte niet.
Die tijd was verschrikkelijk,
‘t gaf frustratie en verdriet.
Toen de deuren open gingen,
ben ik op bezoek gegaan.
Nu heb ik me voorgenomen:
‘‘k Zal geen dag meer overslaan’.
‘k Wil me niet meer schuldig voelen,
ook al vreet het energie.
‘k Heb genoeg respijt gehad nu,
door die rotte pandemie.
‘Los laten’, voor mij geen optie,
’t blijft beperkt tot: ‘Goed advies’.
Zelfs al zou ’t verstand het willen:
‘Het is niet waar ik voor kies’.
© Hans Cieremans
