Je wilt ‘t verdringen,
je laat het niet merken.
Je wilt het ontkennen,
je moet het verwerken.
Je kunt het soms delen,
het moet weer gaan helen,
je geeft het een plekje,
je zoekt vaste grond.
Het moet langzaam slijten
de tijd heelt de wond.
Het wordt nooit vergeten,
je leert er mee leven.
Het wordt op den duur
met je leven verweven.
Het litteken blijft
in lengte van dagen.
Het is onafwendbaar,
als jij het moet dragen.
Het kan je ontstemmen,
beheersen, beklemmen.
Je wilt het niet hebben,
maar ‘t komt op je pad.
Op eigen reacties,
heb jij weinig vat
Je wilt het ontvluchten
als uit boze dromen.
Maar ’t is geen bedrog,
niet aan te ontkomen.
Soms moet je huilen,
zelfs tranen met tuiten,
soms lukt het niet
om jezelf te uiten.
Je voelt het verlangen
om troost te ontvangen.
Voel dan de liefde,
heel dicht bij elkaar,
voor als het te veel is
te pijnlijk, te zwaar.
Daarbij zijn woorden,
heel vaak overbodig.
Juist zwijgende liefde,
heb je broodnodig.
© Hans Cieremans
