Met een hoed op in haar rolstoel,
op het zonnige gazon
smult ze lekker van een ijsje
in de warme zomerzon.
Zomaar een geluksmomentje,
die ik niet zo vaak meer zie,
waar wij samen van genieten,
ondanks pijn en dementie.
Langzaam gaat het ijsje smelten
door de warmte van de zon.
waardoor zij begint te knoeien
er valt ijs op haar japon.
En haar kleverige vingers,
likt ze een voor een nog af.
Dan krijg ik als dank een plakzoen,
omdat ik dat ijsje gaf.
Ik herinner me van vroeger
dat ze mij een ijsje gaf.
En als ik begon te knoeien
veegde zij mijn handen af.
Nu de rollen omgedraaid zijn,
voel ik weemoed en verdriet.
Maar ik voel toch ook nog blijdschap,
als ik zie dat ze geniet.
Zomaar een geluksmomentje
op een mooie zomerdag.
Die momenten moet je plukken,
zolang dat nog kan en mag.
Want ondanks veel donk ‘re wolken
schijnt daarachter altijd zon,
die soms zomaar door kan breken
zoals in een ijssalon.
© Hans Cieremans
