In het ‘Alzheimertreintje’
reed jij naar het eindstation.
Na een lange reis door ’t leven,
stopte ‘t bij de horizon.
Met daarachter de geheimen,
die te groot zijn voor ’t verstand.
Waar het ‘niets’ is of ‘het hopen
op het onbekende land’.
Voor jij aankwam bij die halte
van het ‘levenseindstation’,
passeerde je het hele leven,
dat ooit ergens begon.
Aan ‘t begin kreeg je een koffer,
ongeschonden, nieuw en leeg,
die je met ervaring vulde,
die je in het leven kreeg.
Je reed met gevulde koffer,
naar het ‘t ‘levenseindstation’,
daar liet jij je koffer achter,
bij meer koffers op ’t perron.
In jouw koffer zat bagage,
die je langzaamaan vergat.
Dat waren herinneringen,
waar je er zo veel had.
Maar die hebben wij gevonden,
bij jouw ‘levenseindstation’..
Daar zagen we jouw volle koffer,
die je niet meer dragen kon.
Hij was oud, hij was versleten,
en intussen zwaar bepakt.
Maar toen wij hem open maakten
bleek de inhoud nog intact.
En die inhoud is ons dierbaar,
die had jij voor ons gespaard.
Dat gaat nu in onze koffer
en wordt in ons hart bewaard.
Jij rust uit bij de geheimen,
die ’t verstand te boven gaan,
met misschien een nieuwe koffer
die daar voor jou klaar zal staan.
© Hans Cieremans
