Mensen gingen stil naar binnen
en ze staakten hun gesprek.
D’ afscheidsdienst zou gaan beginnen,
ieder kreeg een vaste plek.
Strikt gescheiden stonden stoelen,
er klonk soms een snik of kuch.
Het verdriet was goed te voelen,
het ging achteraf zo vlug.
‘Jesu joy of men’s desiring’
klonk zacht in de lege zaal.
‘t Stemde mensen tot ontroering,
afscheid in het ‘nieuw normaal’.
Toen werd er heel mooi gesproken
in een fraaie afscheidsspeech.
”t Leven dat is afgebroken,
was heel mooi en niet voor niets.’
De familie diep bewogen
bedankten het bezoek en God.
‘Wat de toekomst brengen moge’,
was het lied voor aan het slot.
Daarna liepen toen de gasten
voor het afscheid langs de baar.
Zoals ’t volgens regels paste,
op een afstand van elkaar.
Online heb ik zitten kijken.
‘k Maakte zo het afscheid mee.
Medeleven liet ik blijken
vanuit thuis voor de tv.
Ik dacht aan de nabestaanden,
’t afscheid was wel heel apart.
‘k Voelde dat mijn ogen traanden,
de tv ging weer op zwart.
© Hans Cieremans
