Hoewel regels zijn versoepeld,
is de toestand niet gezond.
’t Virus is niet opgehoepeld,
waart nog steeds de wereld rond.
Toch gaat alles langzaam open.
Fijn, maar ‘t voelt ambivalent.
Want hoe of het straks gaat lopen
is naast hoopvol: ‘onbekend’.
Dus voorzichtigheid geboden,
ook al lijkt er perspectief.
’t Virus eist nog altijd doden,
zorgt voor angst en ongerief.
Hoe gevuld is nu de beker?
Half vol of half leeg?
Er is zoveel nog onzeker.
’t Virus brengt nog veel teweeg.
Men verruimt de hindernissen,
van ’houd vol’ en ‘blijf toch thuis’.
Toch blijf je geliefden missen,
eenzaam in ‘t verpleegtehuis.
’t Water stijgt nog naar de lippen
in ’t verpleeghuisbastion.
Ook al zien we kleine stippen
ergens aan de horizon.
’t Duurt zo lang om je te schikken,
het dilemma is zo groot
en alleen wat speldenprikken
brengt geen einde aan de nood.
Zo blijft dus de twijfel hangen.
Laat je het bezoek weer vrij?
Geef je ruimte aan ’t verlangen,
ook al is het niet voorbij?
© Hans Cieremans
