Waar nabijheid zo gewenst is,
is distantie nu een ‘must’.
Het voelt alsof ik tekort schiet
en het maakt me ongerust.
Ik wil met mijn moeder kroelen,
mijn arm om haar schouder slaan.
‘k Wil haar doodeenvoudige voelen,
wat voorlopig niet zal gaan.
Soms spreek ik haar op de Ipad
en dan vraag ze: ‘Kom je gauw?’
Ik doe of ik het niet hoorde
en ik vraag; ‘Hoe gaat het jou?’
Ik probeer haar af te leiden
en vertel wat ik beleef.
Op haar vraag geef ik geen antwoord,
terwijl ik handkusjes geef.
Ik ben blij om haar te horen,
dat ik ook haar glimlach zie.
Dan vertel ik toch voorzichtig
over deze pandemie.
En ze lijkt het te begrijpen,
want ze knikt en ze zegt ‘ja,
ik begrijp het, het is moeilijk,
maar dan kom je toch daarna?’
Ach, de bel hoort zij wel luiden,
maar weet niet waar de klepel hangt.
Ze wil dat ik snel zal komen,
dat is waar ze naar verlangt.
Ons gesprek moet ik dan stoppen
en zeg: ‘Dag ma, ‘k houd van jou’.
En dan zegt ze : ‘Ik van jou ook,
lieve schat kom nu maar gauw’.
© Hans Cieremans
