Ik heb heel lang niet gebeden,
’t leven ging zijn eigen gang.
Maar bij angst gaan mensen bidden
en waarachtig ik ben bang.
Bang voor wat er nog gaat komen
bij het dreigende gevaar.
Ik weet niet of bidden helpt,
want ik blijf een twijfelaar.
Soms denk ik: ‘Bidden is vluchten
tegen beter weten in’.
Want mijn simpele gebedje,
ach, wat heeft dat nou voor zin?
Het gevaar is niet geweken
als mijn ogen open gaan.
Het blijft allemaal onzeker
en mijn angst blijft voortbestaan.
Maar waarom zou ik niet bidden?
Niemand wordt er door geschaad.
En het maakt me wel wat rustig
en dat kan toch ook geen kwaad?
Het zijn meestal schietgebedjes
en die duren niet zo lang.
Daarbij hoop ik dat het goed komt,
want ik ben behoorlijk bang.
Dan bid ik voor mijn geliefden,
voor mezelf, voor iedereen.
En na mijn devote ‘amen’,
schraap ik maar wat moed bijeen.
Moed om angst te onderdrukken,
om gewoon weer door te gaan.
In vertrouwen dat het goed komt,
om ons hier doorheen te slaan.
© Hans Cieremans
