Ik probeer voor jou het beste,
maar ‘k heb toch een rot gevoel.
Want ik voel me ook heel schuldig,
terwijl ik het goed bedoel.
Maar jij neemt me alles kwalijk,
ik doe werk’ lijk alles fout.
Je denkt aan je eigen sores
en de rest dat laat je koud.
Je ontkent dat je verward bent,
het ligt allemaal aan mij.
Ik probeer het te aanvaarden,
want ik weet: ‘Dat hoort erbij’.
Maar zolang jij blijft ontkennen
en mij alles steeds verwijt,
twijfel ik ook aan mijzelf,
raak ik ook mezelf steeds kwijt.
Want ik wil je echt graag helpen,
maar het lukt me vaak niet meer.
Dan geef ik de zorg uit handen
en geloof me, dat doet zeer.
En als jij dan ook nog boos wordt
word ik altijd overspoeld,
door mijn schuldgevoel en twijfel
waardoor alles dubbel voelt.
Mijn omgeving ziet het ook wel
en ze geven me gelijk.
’t Is niet lang meer vol te houden
in de daag’ lijkse praktijk.
Het is beter voor ons beiden
als jij opgenomen wordt.
Maar toch voel ik me dan schuldig,
schiet mijn zorg voor jou tekort.
En al zeggen alle mensen:
‘Dat gevoel is onterecht’.
Dan blijft mijn beslissing toch
een zwaar innerlijk gevecht.
Het is mooi dat mijn omgeving
mijn beslissing onderschrijft.
Iedereen vindt me verstandig,
maar het schuldgevoel dat blijft.
© Hans Cieremans
