Ik ben bang om weg te zinken
in het Alzheimermoeras.
´k Word steeds verder vastgezogen
in de blubberige dras.
´t Water stijgt me tot de lippen,
ik herken hier heg noch steg.
´t Is hier mistig, koud en eenzaam
en ik zak steeds verder weg.
Bij ´t moeras staan mijn geliefden,
stellen mij op mijn gemak.
Maar ze kunnen niet voorkomen,
dat ik langzaam verder zak.
Het moeras is onverbidd´lijk,
ik kan niet meer naar omhoog.
Totdat eens de zon gaat schijnen,
dan valt het moeras weer droog.
Dan zal ik me weer verheffen
uit het Alzheimermoeras.
Zullen bloemen weer gaan bloeien
in de opgedroogde plas.
Angst en pijn zullen verdwijnen,
wordt wat weg was weer herkend.
Maar zolang ´t moeras niet droog is,
ben ik blij dat jij er bent.
Blijf bij mij totdat de zon schijnt
bij het Alzheimermoeras.
Troost me, help me en omarm me,
houd me zolang stevig vast.
En als eens de zon gaat schijnen
op het nieuw gevormde mos,
dan zal ik ´t moeras verlaten,
laat me dan in liefde los.
© Hans Cieremans
