Hij verdwaalt in hersenschimmen,
leeft in een soort Niemandsland.
waar de namen zijn vergeten,
´’t is er kil, het mist constant.
Hij zoekt naarstig naar wat houvast,
in zijn geestelijk verval,
eenzaam, struikelend, niet wetend,
waar het lot hem brengen zal.
‘t Niemandsland zit vol met angsten,
waar de tijd verdwenen is.
Sprankjes zon zijn er sporadisch,
meestal is er duisternis.
En de mist wordt alsmaar dichter
ook is het er ijzig koud.
Zo verkoelen zijn gevoelens,
hij vergeet wie van hem houdt.
Op zijn weg naar ‘t onbekende
ergens aan de overkant.
leiden wij hem naar de grens toe
van zijn mistig Niemandsland.
Daar geeft dan het onbekende
aan hem zijn geheimen prijs,
waar we hem los moeten laten
voor zijn allerlaatste reis.
© Hans Cieremans
