Onze wens is uitgekomen:
´Oud te worden met z´n twee’.
Maar nu wij samen bejaard zijn,
valt het oud zijn ons niet mee.
Want we kregen mankementen,
fysiek brokkelden we af.
En het ergste wat gebeurde,
dat jouw geest het toen begaf.
Eerst leek het wel mee te vallen,
iedereen vergeet wel wat.
Ik dacht: ‘Ach dat is de leeftijd’,
tot jij veel te veel vergat.
Dus we gingen naar de dokter
en je hebt het zelf verteld.
Waar wij altijd al voor vreesden,
dementie werd vastgesteld.
Ondanks dat we heel erg schrokken,
raapten wij de moed bijeen.
En ik zei heel optimistisch:
‘Wij slaan ons hier wel doorheen’.
Maar jouw toestand werd snel erger
en ik met mijn Parkinson,
kon jou niet meer goed verzorgen,
zodat thuis niet langer kon.
Nu woon jij in een verpleeghuis,
kom ik met vervoer op maat,
jou haast dagelijks bezoeken,
voor zolang dat met me gaat.
Want mijn lichaam vertoont kuren,
‘k breng veel tijd door in mijn bed.
En soms ben ik echt zo moe hoor,
dat ik een bezoek niet red.
Onze wens is uitgekomen;
‘Oud te worden met z’n twee’.
Maar zoals het is geworden
hoeft het soms niet meer, o nee.
Desondanks ben ik ook dankbaar,
hoe het leven ons verging.
Want wat niemand af kan pakken,
is onze herinnering.
© Hans Cieremans
