Ik worstel met jouw dementie,
wat mij onzeker maakt.
Een ontluisterend proces,
dat ons beiden raakt.
Ik wil jou heel graag helpen,
maar doe ik het wel goed?
Adviezen zijn er talrijk,
maar toch zinkt soms mijn moed.
Je claimt me echt de hele dag,
soms dan word ik boos
en verlies ik mijn geduld,
voel ik me machteloos.
Daarna voel ik me schuldig,
als ik zo lelijk doe.
Kon ik je maar begrijpen,
maar ik weet niet meer hoe.
Ik cijfer steeds mezelf weg,,
het is ontzettend zwaar.
Ik houd van jou,
maar ‘k ben je kwijt,
soms ben ik er mee klaar.
Maar als jij ongelukkig bent,
dan breekt er iets in mij.
’t Geluk dat wij hebben gekend,
dat is voorgoed voorbij.
Ik worstel met jouw dementie,
een eenzaam, bang gevecht.
Plannen zijn uiteen gespat,
daar komt niets van terecht.
Geluk is nu herinnering,
toekomst geeft geen hoop.
En dat bewijst maar al te meer:
‘Geluk is niet te koop’.
© Hans Cieremans
