Kon je door mijn ogen kijken,
dan zag jij vergetelheid,
in een zonderlinge wereld,
zonder houvast, zonder tijd.
Dan zag jij een mistig doolhof,
waar je zoekend in verdwaalt,
met slechts schemerige paden,
waar je d’ uitgang nooit behaalt.
Kon jij door mijn oren horen,
zou je weinig meer verstaan.
Zijn de zinnen onbegrepen,
zal betekenis ontgaan.
Slechts muziek zou je begrijpen,
want dat raakt de juiste snaar.
Ja, de taal die de muziek spreekt,
die verbindt ons met elkaar.
Kon je mijn emoties vatten,
dan zag jij heel veel gevoel.
Lichaamstaal zou dan vertellen,
hoe ik denk, wat ik bedoel.
Dan zou ik je graag omarmen
en als ik een knuffel geef,
dan voel jij iets van geluk soms ,
dan besef je dat ik leef.
© Hans Cieremans
