Ik zou jou direct omhelzen,
als ik jou herkennen zou.
Dan zou ik je laten voelen,
hoeveel ik nog van je hou.
Ik zou ‘t van de daken schreeuwen,
ik zou alles voor je doen,
als ik jou weer mocht herkennen,
één momentje, net als toen.
Wil je mij niet kwalijk nemen,
als ik jou niet meer herken?
Het komt door die rotte ziekte,
ik weet zelfs niet wie ik ben.
’t Maakt me angstig en verdrietig,
’t maakt me achterdochtig, boos.
Ik ben zoveel kwijt, vergeten
en dat maakt me radeloos.
Had ik nog maar één momentje,
met gevoelens zoals toen.
Dan gaf ik je mijn omhelzing
met de alle dikste zoen.
Maar het is helaas zo anders,
mijn geheugen is berooid.
Desondanks moet jij beseffen,
echte liefde, die roest nooit.
Als ik afscheid moet gaan nemen,
hoop ik dat je bij me bent
en me vast houdt als ik loslaat
op mijn weg naar ‘onbekend’.
Eens zal ik jou daar omhelzen,
ergens ver van hier vandaan.
Dan zal ik jou vast herkennen,
echte liefde blijft bestaan.
© Hans Cieremans
