verzonken ik

verzonken ik

‘k Zou je zo graag willen troosten,
maar ik weet niet zo goed hoe.
Ik probeerde al van alles,
maar jij laat me niet meer toe.
Jij leeft in je eigen bubbel,
teruggetrokken in je ik.
Je emoties zijn verborgen
achter een gesloten blik.

’k Weet niet hoe je te bereiken,
‘k weet niet wat je denkt en voelt.
‘k Weet niet hoe contact te leggen,
ik snap niet wat je bedoelt.
Ik probeer me in te leven,
‘k luister naar je lichaamstaal.
Maar zelfs dat is onverstaanbaar,
geen herkenning, geen signaal.

‘k Geef je daarom maar veel knuffels
en lichamelijk contact.
En ik hoop dat je het fijn vindt,
als mijn hand de jouwe pakt.
Soms zie ik wel wat reflexen,
als ik liedjes voor je zing.
Is dat dan toch een reactie,
ver weg een herinnering?

Zo probeer ik je te troosten,
‘k Hoop dat ik het dan goed doe.
Ik geef jou basale zorgen
en zing liedjes af en toe.
‘k Laat je in je eigen bubbel,,
in je diep verzonken ik.
En zo blijf ik voor je zorgen
tot het laatste ogenblik.

©Hans Cieremans