Dementie, een wond’ re wereld,
waar ik niet zoveel van snap,
leidt niet tot een plots’ ling afscheid,
maar een afscheid stap voor stap.
En die stappen moet jij maken
in de mist van jouw bestaan.
Niemand kan jou tegen houden,
ook ik moet je laten gaan.
Jij leeft in die wond’ re wereld,
veelal in verleden tijd.
En hoewel je nog steeds ademt,
raak ik jou steeds beetjes kwijt.
Jij toont nooit meer interesse,
jouw emoties zijn vervlakt.
Je gedraagt je onvoorspelbaar,
er is nauwelijks contact.
Maar toch blijf ik naast je lopen,
ook al ben je al ver heen.
Ik loop mee tot aan het einde,
want ik laat je niet alleen.
Totdat ik je los moet laten,
er nog één stap is te gaan,
naar ik hoop een wond’ re wereld,
met een liefdevol bestaan.
© Hans Cieremans
