Dat jij nu bent opgenomen
is beslist niet wat ik wou.
Toch is ‘t een bewuste keuze,
juist omdat ik van je hou.
Maar dat zal je niet begrijpen,
ook al leg ik het je uit.
Echt, ik kwam uit pure liefde
tot dit moeilijke besluit.
Ik kan niet meer voor je zorgen,
ik speel dat niet langer klaar.
Ik word boos, heb geen geduld meer
en het wordt me veel te zwaar.
Daarom heb ik zo gekozen,
ik ben op en doodvermoeid.
Door jouw rottige Alzheimer
zijn we uit elkaar gegroeid.
‘k Weet dat jij het niet kan helpen,
maar mijn grens is echt bereikt.
Ja, ik voel me echt wel schuldig,
als ik zie hoe jij nu kijkt.
Maar jij zal toch ook niet willen,
dat ik er onderdoor zal gaan?
Als dat gebeurt dan weet ik zeker,
dat je snel alleen zal staan.
Bij het kiezen uit twee kwaden,
is er altijd een verlies.
Daarom heb ik zoveel twijfel,
dat ik voor opname kies.
‘k Zal je missen, ik zal huilen,
‘k voel mijn onmacht telkens weer.
Want we leven nu gescheiden
en dat doet ontzettend zeer.
Nogmaals. ’t is een keus uit liefde,
‘k laat je heus niet in de steek.
En ik kom je echt bezoeken,
zeven dagen in de week.
Nu hoop ik mijn rust te vinden
en dat hoop ik ook voor jou.
En wat er ooit gaat gebeuren,
weet dat ik echt van je hou.
© Hans Cieremans
