Zij kijkt in de oude spiegel
en ziet in ‘t verweerde glas,
niet het beeld van wie ze nu is,
maar van wie zij vroeger was.
Niet de hoogbejaarde dame,
maar het meisje van weleer,
met haar lange blonde vechten
en haar pluche knuffelbeer.
Zo herleven oude beelden
uit een lang vervlogen tijd.
Ziet zichzelf nu in de spiegel
in haar eigen werk’ lijkheid.
Al haar heden is verleden,
haar herkenning is van toen.
Zij praat als dat jonge meisje
en haar knuffel krijgt een zoen.
De brocante oude spiegel,
toont haar beelden van het kind,
dat de zin van een lang leven
in haar ver verleden vindt.
’t Is een wonderlijk taf’reeltje,
het vertedert en doet zeer
omdat zij haar vroeger wel kent,
maar haar kinderen niet meer.
© Hans Cieremans
