Nu mijn ‘ik’ zich heeft verborgen
in mijn schemerige brein,
wil jij dan nog voor mij zorgen,
er als vroeger voor me zijn?
Slechts ‘er zijn’, meer is niet nodig,
pak mijn hand, geef mij een zoen.
Alles meer is overbodig.
meer hoef jij echt niet te doen.
Mijn ‘ík’ heeft jou nu vergeten
en contact leg ik niet meer.
Ook mijn lichaam is versleten,
maar wat blijft: ‘gevoel voor sfeer’.
Troost me daarom met jouw aandacht
en met jouw aanwezigheid.
‘k Voel vertrouwen als je glimlacht,
warmte en genegenheid.
Wil je voor me blijven zorgen
tot mijn allerlaatste snik?
Eens vertrek ik op een morgen,
weg uit mijn verborgen ‘ik’.
Dan verdwijnen de hiaten
en mijn angst wordt weggewist.
Dan mag jij mijn hand loslaten,
breekt de zon door in de mist.
Dan hoef jij niet meer te zorgen,
er niet meer voor mij te zijn.
Is mijn ‘ik’ niet meer verborgen,
als ik in je droom verschijn.
Alles kan immers in dromen
en wie weet gebeurt het toch,
dat je eens bij mij zult komen
en zijn dromen geen bedrog.
© Hans Cieremans
