Ik heb heel wat te verwerken,
want ik ben sinds kort alleen.
‘k Laat er niet zoveel van merken,
ik sla mij er wel doorheen.
Maar soms hoor ik mensen zeggen:
‘Er lijkt niet veel aan de hand’.
Moet ik werk’ lijk dan uitleggen?
‘Dat is slechts mijn buitenkant’
Weet je, ‘k wil gewoon niet treuren,
want dat helpt me immers niet.
Door mijzelf wat op te beuren
camoufleer ik mijn verdriet.
‘Je bent sterk’ zeggen de mensen,
maar wat kan ik anders doen?
Ik zou heel graag anders wensen,
maar het wordt nooit meer als toen.
Heus, van binnen kan ik brullen,
al mijn buitenkant is schijn.
Maar ik wil mijn taak vervullen,
‘k wil er voor geliefden zijn.
’t Heeft geen zin om te beschrijven
hoe ik mij van binnen voel.
Voor geliefden wil ik blijven,
dat is nu mijn levensdoel.
Ik behoef geen medelijden,
medeleven doet me goed.
Tranen wil ik echt vermijden,
ik huil thuis wel als het moet.
Daar kan ik het best onthechten,
daar voel ik hoe zwaar het is.
Want ik moet er hard voor vechten,
omdat ik jou vrees’ lijk mis.
© Hans Cieremans
