Op jouw Alzheimerhorloge
zit een lege wijzerplaat.
Zonder wijzers en getallen,
waardoor er geen tijd op staat.
Daardoor lijkt de tijd verdwenen,
desondanks tikt ‘t klokje door,
naar een onherroep’ lijk einde,
voor je ’t weet sta je daarvoor.
Op jouw Alzheimerhorloge
is alleen het ‘nu’ te zien,
er is nog maar weinig ‘later’
en wat ‘vroeger’ nog misschien.
Al het ‘nu’ kent slechts momenten,
vaak heel kostbaar, maar ook kort
en je weet als ’t klokje doortikt,
dat het ‘nu’ steeds minder wordt.
Met je Alzheimerhorloge
breng je onbegrip teweeg.
In de onrust die dan toeneemt
loopt je batterijtje leeg.
Als het tikken eens gestopt is
vervalt alle tijdsverschil.
Zijn er slechts herinneringen,
staat je klokje eeuwig stil.
Maar dat uitgetikte klokje
is geen waardeloos klein ding.
Omdat ik het dan bewaar als
dierbare herinnering.
Als ik denk aan jouw horloge
met zijn lege wijzerplaat,
voel ik kostbare momenten,
die jij aan mij achterlaat.
© Hans Cieremans
