Onze wens is uitgekomen,
‘oud te worden met elkaar’.
Maar dat allerlaatste stukje
is voor ons ontzettend zwaar.
‘t Heeft ons heel vaak mee gezeten,
ook al was er tegenspoed.
Maar dat droegen we dan samen,
al met al ging het ons goed.
Maar ons allerlaatste stukje,
hadden wij niet zo gehoopt.
We doen niet meer alles samen,
nu het leven anders loopt.
Want jij zit in een verpleeghuis,
ik moet ‘mantelzorger’ zijn.
Onze wegen zijn gescheiden
en dat doet ontzettend pijn.
Ja, we hadden nog veel plannen
voor een leuke ‘oude dag’.
Maar die vallen in het water,
nu het niet zo wezen mag.
Nu is ’t allerlaatste stukje
van ‘oud worden met elkaar’
in plaats van ‘samen genieten’,
heel verdrietig en loodzwaar.
‘Oud worden’, dat is een zegen,
maar ‘oud zijn’ dat valt niet mee.
En in onze situatie,
geldt het voor ons alle twee.
Maar al leven we gescheiden
en voelt samen zijn ‘alleen’.
Onze band kan niemand breken
en die band maakt ons toch ‘één’.
© Hans Cieremans
