‘Ik wil even met u praten,
uw man geeft veel overlast.
Zijn gedrag is onvoorspelbaar,
ongeremd en ongepast.
Daardoor is het problematisch,
het geeft een gespannen sfeer.
Dus er moet wel iets gebeuren,
zo kan het niet langer meer.
Hij maakt mensen boos of angstig,
omdat hij ze soms bedreigt.
Daarom hebben we besloten,
dat hij medicijnen krijgt.
Daarvan wordt hij wel wat suffig,
’t kan niet anders tot mijn spijt.
’t Is belangrijk voor de rust hier
en ook voor de veiligheid’.
Tja, wat moest ik hierop zeggen,
geef ik personeel de schuld?
Geven zij te weinig aandacht
of hebben ze soms geen geduld?
Of zijn het toch and’ re zaken,
waar het af en toe aan schort?
Aan teveel administratie
of aan personeelstekort?
Hoe dan ook, het is niet anders,
elke keus is negatief.
‘k Baal ontzettend van de pillen,
maar ik neem ze maar voor lief.
Het is kiezen uit twee kwaden
en dat geeft geen goed gevoel.
Ja, zijn onrust is verdwenen,
want hij slaapt nu in zijn stoel.
© Hans Cieremans
