We namen zes bewoners mee
naar een klassiek concert.
Dat ging aanvankelijk heel goed
tot het onrustig werd.
’t Orkest begon te spelen,
een mooie symfonie,
maar veel aandacht was er niet,
door hun dementie.
Ineens moest iemand plassen,
wat zij nogal hard riep,
een ander was luidruchtig,
omdat ze snurkend sliep.
De derde ging luid zingen
en klapte heel hard mee.
Achteraf bleek ‘t uitstapje
toch niet zo’n goed idee.
De bezoekers in de zaal
raakten geïrriteerd.
En onze aanwezigheid
werd scherp bekritiseerd.
We zijn toen in de pauze
toch maar opgestapt.
Maar door de bewoners zelf
werd dat niet gesnapt.
‘Waarom gaan we nu naar huis,
’t was prachtige muziek?’
Maar ja, we werden weggejaagd
door het concertpubliek.
En ach, ’t is wel begrijpelijk,
dat vindt toch ieder mens?
Maar ‘dementievriendelijk’
heeft kennelijk een grens.
© Hans Cieremans
