Heel geleidelijk,
onvermijdelijk,
drijft het leven ons uit elkaar.
Onafscheidelijk,
blijkt maar tijdelijk,
’t overkomt ons na zoveel jaar.
Dit is wat ik niemand gun,
maar er is niks aan te doen.
Liefde eens door dik en dun
is heel anders nu dan toen.
’t Leven kiest zomaar zijn eigen weg,
‘t is een weg vol hindernis.
Confronterend met verdriet en pech,
de man die ik van vroeger mis.
Op verschillend spoor
dringt de waarheid door.
Ik verlies wie hij is geweest.
Niets is over van
eens mijn stoere man,
door zijn ziekte die niet geneest.
Ik verzorg hem als een kind,
eens mijn steun en toeverlaat.
Waarbij ik slechts tranen vind,
nu het samen niet meer gaat.
’t Leven kiest zomaar zijn eigen weg,
‘t is een weg vol hindernis.
Confronterend met verdriet en pech,
de man die ik van vroeger mis.
Eindeloos geduld,
een gevoel van schuld,
ik word boos als hij steeds herhaalt.
‘k Raak hem steeds meer kwijt ,
‘k zit vol zelfverwijt,
als ik denk dat ik heb gefaald.
Ik ben bijna opgebrand,
ik zit in een diepe dip.
‘k Voel me heel vaak eenzaam want,
er is heel veel onbegrip.
’t Leven kiest zomaar zijn eigen weg,
‘t is een weg vol hindernis.
Confronterend met verdriet en pech,
de man die ik van vroeger mis.
© Hans Cieremans
