Je moet altijd afscheid nemen,
als er iemand overlijdt.
Maar als iemand dementie heeft
raak je hem al levend kwijt.
Hij is dan nog wel aanwezig,
maar hij is er ook niet meer,
Hij leeft in een eigen wereld.
Afscheid nemen in twee keer.
Veel emoties en gevoelens
komen los in deze tijd.
’t Is een ware rollercoaster,
vol met tegenstrijdigheid.
Boosheid, angst en schuldgevoelens,
het is allemaal zo zwaar.
Uitgeput, bedroefd, wanhopig.
Alles loopt dan door elkaar.
Afscheid moet je accepteren,
dat doet onontkoombaar zeer.
En je moet tot slot berusten,
zelfs bij dementie twee keer.
Maar als je dan gaat berusten,
dan kun je toch nog iets doen,
met een traan en met een glimlach,
denkend aan de tijd van toen:
‘Creëer in je hart twee plekjes,
dat herinneringen spaart,
zodat je nooit kwijt zult raken
wat je in je hart bewaart’.
(Waar ‘hij’ staat kun je natuurlijk ook ‘zij’ invullen)
© Hans Cieremans
