Ik mis de kracht om voor je te zorgen.
Ik houd het niet langer vol.
Voor de omgeving houd ik het verborgen,
maar jij maakt me echt horendol.
Ik ben kapot, ik wil nu klaarheid,
hoewel je nog alles ontkent.
Je houdt de schijn op, verdraait steeds de waarheid.
Volgens mij word je dement
Ik ben zo bang, ik voel me onmachtig,
het leven verandert totaal.
Ik hield zo van jou en alles was prachtig,
maar nu is er niets meer normaal.
Ik kan het niet aan, het blijft aan me vreten.
Jou zo te zien doet me zeer.
Ik voel me schuldig, dat mag je best weten.
Maar schat, ik kan echt niet meer.
Ja, je bent boos, je vindt hulp niet nodig,
je zegt dat ik niet van je houd.
Je noemt het gezeur, totaal overbodig.
Ik zie het allemaal fout.
Je schreeuwt tegen mij, je strooit met verwijten.
Je dreigt om mij soms ook te slaan.
Je bent in je woede met dingen gaan smijten.
Dit kan ik echt niet meer aan.
Ik heb geen keus, ik ben versleten.
Dus mijn besluit staat echt vast.
De tijd van geluk zal ik nooit vergeten,
maar ik moet nu worden ontlast.
We gaan naar de dokter ik laat je niet kiezen,
we moeten hier samen doorheen
We zijn twee geliefden, die samen verliezen.
Samen, maar ook heel alleen.
© Hans Cieremans
